Ik heb mijn hart verpand aan de fado. Kunst is emotie, fado is emotie, dus fado is voor mij een uiting van kunst in haar meest pure vorm. Binnenkort ga ik, gewapend met een doos vol tissues naar het verbouwde Carré om daar te gaan kijken, luisteren en genieten van een optreden van Madredeus. Op voorhand weet ik dat ik daar, tijdens het concert, overvallen zal worden door koude rillingen en opwellende tranen. Een moment om naar uit te zien.De fado is Portugese volksmuziek, noem het maar de Portugese variant op het levenslied. Hoge toppen en diepe dalen, bezongen op een manier die je meevoert naar de verborgen spelonken van je gevoel. Natuurlijk realiseer ik me dat de fado ‘mijn ding’ is en dat andere muziek andere mensen net zo in vervoering kan brengen.Het gegeven dat muziek dat kan losmaken in mensen is al bijna zo oud als de mensheid. Drama’s hebben zich afgespeeld en zijn bedacht over de rol van muziek in het leven. Had ik maar ooit een instrument leren bespelen. Wellicht had ik dan met mijn muziek het hart van die ene veroverd. Die ene die, naast het gevoel voor mijn muziek, ook in alle andere opzichten de ware geweest was. Was het mij dan ook overkomen dat die ene ware vervolgens het slachtoffer zou worden van een vermijdbaar ongeluk en uit mijn leven gerukt zou worden? Dat is het risico dat je loopt als je vol bent van de fado. En zou ik dan ook mezelf hebben uitgeput om de ware terug te laten komen uit de dood? Zou ik dan bereid zijn geweest te onderhandelen met de duivel om mijn doel te bereiken? Zou ik dan mijn ziel hebben kunnen verkopen? Eerlijk gezegd weet ik dat natuurlijk niet en is de gedachtegang niet erg rationeel.Toch is het wel een heel actueel en herkenbaar thema. Wereldleiders worstelen met deze materie op dagelijkse basis, kunst en cultuur staan bol van dit soort en afgeleide thema’s. je bent een held als je jezelf opoffert om een ander te redden. Natuurlijk is de held iemand met menselijke trekjes. Een vastberaden held, maar met een klein hartje en het gevolg is dan ook dat de held in eerste instantie struikelt in zijn poging redder te zijn.De treurnis die daar dan weer op volgt is een kweekbodem voor nog meer en pure emotie. Aan het eind van het verhaal komt alles op zijn pootjes terecht en vinden zij elkaar om voor eeuwig zij aan zij te gaan. Mijn gedachten brengen mij, als ik de fado hoor, in dit soort verhalen.De fado maakt het mooiste in mij los. Als toeschouwer en op veilige afstand, lekker opgekruld in mijn eigen cocon. Zou ik ook het lef hebben uit dat cocon te stappen en het zelf te beleven? Dat is een heel actuele vraag geworden omdat zo iemand gezocht wordt. Toneelgroep ‘De Verkommerde Oever’ zoekt een toneelspeelster, ervaring niet vereist. Het lijkt een directe oproep, bestemd voor mij. Een rol in een bewerking van een Grieks drama, ik hoor de fado al. Mij ontbreekt het echter aan het lef om de stap te zetten. Ik ga niet verder dan de veilige afstand in de zaal.Ik reserveer alvast een paar kaartjes voor de voorstelling op 28 mei in De Kom. Het kan niet anders of er zal een andere vrouw opstaan; bewogen, bevlogen en betrokken. Een vrouw met het lef dat ik niet heb. Een vrouw die mij een avond laat huilen.Afrodite