Echtgenoot T. moest naar het ‘Antonius’ voor een tamelijk ‘onfijne’ ingreep. Een allerhartelijkste verpleegkundige deed de zogenaamde ‘intake’ in een klein sober ingericht kamertje.
Omdat de beurt nog niet aan T. toeviel, mochten we na het gesprek even plaatsnemen in de ontvangstruimte. Het was er onaangenaam koud, mogelijk vanwege het open-deur-regiem.
Aan de wand hing een digitaal scherm met allerhande informatie over het ziekenhuis. Zonder geluid. Achterin de ruimte zat een man te spelen met zijn smartphone en af en toe glipten er mensen binnen die angstvallig op een stoel gingen zitten wachten, gedempt spraken en onzeker rondkeken. Zo zullen wij er ook wel uitgezien hebben. Daar was de verpleegkundige: T. mocht mee naar de verpleegafdeling.
Het fijne van een ziekenhuis is, dat je er van alles mag: je mag op de aangewezen stoel gaan zitten, je mag je schoenen uitdoen, je mag je onderbroek aanhouden, later mag je je onderbroek uitdoen, je mag je armen in de mouwen van een operatiehemd stoppen, je mag je pols uitsteken omdat er een identificatiebandje omheen moet enzovoort.
Het is het soort ‘mogen’ dat eigenlijk ‘moeten’ heet, maar niet zo genoemd wordt omdat het zo autoritair klinkt. Het is een soepel lopend communicatiespel, waarbij de deelnemers zich strikt aan de spelregels houden. En het grappige is: je hebt het zo door, en je laat het wel uit je hoofd om iets te anders te willen mogen.
Op een grote banner bij de ingang staat een afbeelding van een oude wat groezelige man met ongekamd grijs haar in een weinig flatterende trainingsbroek. Op zijn blote linker arm prijkt een wit gaasverband, waar een slangetje onderuit piept dat vermoedelijk in connectie staat met een vitaal orgaan. Tegenover hem staat een verpleegkundige met een eigentijds net-niet Ronaldo kapsel, een fris ogende jongeman in een vlot vallend uniform. Met zijn uitgestrekte handen houdt hij de oude man bij de heupen in balans. Hij straalt een vriendelijk soort daadkracht uit. Gelukkig staat er ook een tekst op de banner: Dit team staat voor excellente zorg aan de oudere kwetsbare patiënt.
Wie hier over de drempel stapt valt kennelijk subiet in de categorie ‘oud en kwetsbaar’. Gewone zorg is voor zo’n doelgroep niet toereikend. Als je oud en kwetsbaar bent heb je excellente zorg nodig, maar dan nog. Hartelijk welkom op onze afdeling.
Na de ingreep mocht er ineens van alles niet. Het is hetzelfde communicatiespel, maar dan in de ontkennende variant. T. mag zijn been niet teveel bewegen, hij mag het bed niet uit, hij mag niet bukken en hij mag zeker zijn hoofd niet optillen. Niet mogen schuurt aan tegen moeten, maar het klinkt toch net iets vrijblijvender.
Eerlijk is eerlijk: de zorg was excellent.
Maar ik heel blij dat T. die banner niet heeft gezien.
