Tijdens een doorsnee Limburgse verjaardag kreeg ik een foldertje in mijn hand gedrukt. Het lag in de wachtkamer van de huisarts. Het was zo’n goedkoop ding met een oerlelijke foto op de voorkant: een donkerrode roos in het kommetje van twee handen, en het ging over de opening van Café Doodgewoon in Weert. Dat café is een initiatief van de klankbordgroep Palliatieve Zorg, die dan weer onderdeel is van een netwerk.

Alweer een klankbordgroep. Tegenwoordig is er sprake van een soort wildgroei. Noem een onderwerp of er moet een klankbordgroep voor komen. Zo’n groep bestaat uit mensen, die niets te zeggen hebben, die in principe ook geen verstand hoeven te hebben van het onderwerp, maar die dan tegen anderen die er wél verstand van hebben, moeten zeggen wat er in de samenleving leeft.

Goed.

Als ik de klankbordgroep goed begrijp, moet de dood gewoon worden. Dat lijkt mij bij voorbaat een onmogelijke missie, omdat onze soort, die nu eenmaal als enige weet heeft van het onvermijdelijke einde, daar maar moeilijk in kan berusten. Worden er daarom steeds vaker levens gevierd in plaats van doden betreurd?

Maar de poging is dapper en de activiteiten zijn ronduit uitdagend te noemen “voor iedereen die zich wil verdiepen in thema’s rond de eindigheid van het leven’.

Persoonlijk voel ik me het meest aangetrokken tot de inleiding ‘Doodgaan voor beginners’. Die titel! Is dat voor mensen die nog nooit van de dood gehoord hebben, of is het voor als je niet weet hoe dat gaat -doodgaan- of is het misschien voor mensen die zich nog wat onzeker voelen bij het doodgaan, die nog wat willen oefenen. Je hebt tenslotte ook schaatscursussen voor beginners. Het staat niet in het jaarprogramma, maar zou er ook een cursus doodgaan voor gevorderden zijn?

Het vervelende met de dood is natuurlijk wel, dat niemand achteraf kan zeggen hoe het was. Je mist altijd een stukje feedback. Dat lijkt me bij zo’n cursus voor beginners voor zo’n inleider ook een flinke handicap.

In de folder staat ook een petieterig fotootje van een kopje koffie met twee hartjes van cacaopoeder. Waarschijnlijk symbolisch bedoeld.

De bijeenkomsten zijn trouwens gratis. Na afloop van de inleidingen kan er onder het genot van een kopje koffie worden nagepraat. Ook gratis, die koffie. Wel staat er in Café Doodgewoon een spaarvarken, waarin mensen vrijwillig een bijdrage kunnen doen.

De foto van vijf uitgestrekte mannenarmen die samenkomen in een sandwich van blote handen, vond ik – zelfs symbolisch – licht over de top.

Het zal wel een succes worden, dat Café in Weert. Maar doodgewoon? Denk het niet. De dood is een paradox: doodgaan is gewoon, maar in elk leven is de dood eenmalig en daarom per definitie niet gewoon.