Het begon allemaal tamelijk onschuldig: echtgenoot T. deed een dagje Dordrecht met een vriend. Eerst naar het museum en daarna een fikse stadswandeling. Niks aan de hand zou je zeggen, zij het dat T. zijn gemankeerde voeten in de net iets te nauwe maar uiterst modieuze Italiaanse schoenen had gestoken: het oog wil ook wat.
Daags erna had het lopen veel weg van strompelen en een doorwaakte nacht later wisten wij dat onze wintersportvakantie op het spel stond. Een bliksembezoek op de ochtend van ons vertrek leverde een recept op voor een pijnstiller (in een dreundosering) en een maagbeschermer (vanwege de dreundosering).
Schielijk vervoegde ik mij bij de apotheek. Achter de balie stond een gehoofd doekte jonge vrouw. Aan haar houding en de zachte stem te oordelen van het type ‘apothekersassistente in opleiding’. Ze nam er ruimschoots de tijd voor. Ik schoof haar het recept toe, dat zij met een klein knikje in ontvangst nam. In een verontrustend traag tempo nam zij de inhoud van de tekst tot zich. Daarna keek ze mij indringend aan onder het gewichtig uitspreken van de woorden: ‘ik ga dit voor u bereiden’. Ik wist niet beter dan dat alle medicatie uit die bijzonder handige en van meerdere kanten benaderbare laden moest komen, dus van het bereiden kon ik mij vooralsnog geen voorstelling maken. Bereiden was iets van vroeger, iets met vijzels, stampers, pipetten, roerstaven en afweegpapier. Bovendien ging het hier niet om een zalfje of een drankje, maar om pillen.
Maar goed. Ik wachtte geduldig af, al dreef mijn blik gedurig af in de richting van de ervaren rot in het vak die in no time twee klanten wegwerkte (die met tassen vol en zo te zien in volle tevredenheid de apotheek verlieten).
Af en toe zag ik haar lopen van links naar rechts en weer terug. Tot zij gewapend met diverse papieren en twee doosjes haar plaats aan de balie weer innam. Ze ging, zei ze, met mij nu een advies- en begeleidingsgesprek voeren, omdat T. de laatste twaalf maanden noch een maagbeschermer, noch een dreundosering Ibuprofen had gebruikt. Ik mompelde dat dat niet nodig was, maar dan had ik toch buiten de waard gerekend. Ze hield de doosjes stevig vast: de apotheek was namelijk wettelijk verplicht een zogenaamd eerste-terhandstellingsgesprek te voeren en van die plicht ging zij zich nu ten volle kwijten (en ik zat al op hete kolen vanwege het aanstaande vertrek). Ik zat het uit en daarna mocht ik afrekenen. Maar niet voordat ze mij had bijgelicht over de regels op de factuur. Ik moest 6,50 euro betalen voor de prestatie ‘leveren van een medicament door de apotheek’ en 6,97 euro voor het eerste-terhandstellingsgesprek.
Ik had er niet naar gevraagd en het was me ook niet verteld, maar pas dagen later drong het tot me door: ik kon dat bedrag van 13,47 euro declareren bij de zorgverzekeraar. Dat werd dan geheel automatiek in mindering gebracht op het verplichte eigen risico van 375 euro, dat wij sinds de invoering van de basisverzekering voor onze kiezen krijgen, maar alleen als je een beroep doet op de tweede lijn (ziekenhuis, specialisten).
En dat is een leugen: huisarts en apotheek zijn van de eerste lijn. Hoezo gaat dat dan af van je eigen risico?
En stel je even voor: je koopt een Mazda. En de dealer brengt je kosten in rekening voor de prestatie ‘gesprek over het leveren van een auto’ en als je voor het eerst een Mazda rijdt, komen daar de kosten van de eerste-terhandstelling nog overheen. In de wereld van Edith Schippers mag dit logisch zijn. Mij breekt de klomp.