Stierenvechten met liefde voor de stier, zo meldde het journaal een week of zo geleden. Ter vermaak van het publiek “vechten” zogenaamde recortadores met de stier zonder zwaarden en speren. Een absolute verbetering ten opzichte van het traditionele en zo gruwelijke volksvermaak dat in Spanje maar door blijft gaan onder het mom van cultuur.
De recortadores halen acrobatische toeren uit met de stier. Komt de stier op je af? Hop, een voorwaartse of zelfs achterwaartse salto over de stier heen, die dan verbijsterd om zich heen kijkt waar die idioot gebleven is.
Inderdaad heel wat aardiger om te zien dan zo’n arme stier met allerlei nota bene met tierelantijnen versierde speren in zijn lijf waar het bloed uit druipt. Ook hoeft de stier niet afgemaakt te worden, dus kan je hem nog een keertje gebruiken voor een volgende voorstelling.
Is dit met liefde voor de stier, zoals het journaal betoogde? Nee, niet in mijn optiek, want ook hier wordt een dier misbruikt ter verpozing van een op sensatie belust publiek (zou die salto lukken?). En daartoe zijn dieren niet op deze aarde… Maar ach, laat ik geen kniezoor zijn en het initiatief van de recortadores toejuichen. Het is een stap in de goede richting en hopelijk slaat het zo goed aan dat meer en meer stieren het tragische lot wordt bespaard dat vele nu nog steeds te wachten staat.
Het dierenleed in ons eigen Nieuwegein is ook niet mals. Poosje terug kon u op deze digitale krant het bericht lezen dat er in Fokkesteeg een aan een boom gebonden hondje gevonden was. De dierenambulance wilde niet komen. Hetgeen natuurlijk erg vervelend was voor de goedbedoelende vinders, maar eerlijk gezegd wel terecht. De dierenambulance is bedoeld voor gewonde en niet voor gevonden dieren.
De lieve mensen wisten ook niet wat ze moesten doen en belden dus de politie. Die kwam, zag en vertrok. Want het hondje blafte en was dus agressief. Nu kan iedere hondeneigenaar u vertellen dat een hondje dat uit de auto gelazerd wordt, aan een boom gebonden in een vreemde omgeving en zijn vertrouwde roedel missend, het van angst in zijn broek doet en dus een grote bek opzet om maar vooral te laten zien ‘ik ben heus niet bang hoor, kef, kef, kef’. Gelukkig dat de Dierenbescherming uitkomst bood.
Voor ieder die ooit in zo’n situatie komt, noteer even: gevonden honden en katten aanmelden bij Amivedi, andere dieren bij de Dierenbescherming, die zorgt ook dat het dier opgehaald wordt en naar het asiel komt, de dierenambulance belt u als u een gewond dier aantreft.
Wist u trouwens dat u wettelijk verplicht bent een dier in nood te helpen? Net zoals u verplicht bent een mens in nood te helpen. U laat iemand die aangereden is ook niet zomaar liggen. U belt minimaal 112 voor hulp. Voor dieren is dit dus ook vastgelegd in de wet, ’t is maar dat u het weet…
Ik liep op een uiterst natte zondagmorgen, twee weken geleden, mijn Ben en Kas uit te laten bij de Nedereindse Plas. Onder een picknicktafel lag een hondje, dat bij onze nadering angstig wegkroop achter het prikkeldraad. Hij zat vreselijk te loeien en liet zich niet lokken. Een hele tijd drentelde ik in de omgeving rond om te kijken of er misschien iemand naar het beestje aan het zoeken was. Uiteindelijk heb ik me, onder grote belangstelling van mijn eigen schobbejakken, tussen het prikkeldraad doorgewurmd. Het hondje vond het allemaal erg eng en kroop nog verder weg, totdat hij niet verder kon en met een grote plons het water in donderde.
Juist daar is de beschoeiing recht en hoog, terwijl er allemaal takken van wilgen in de weg zaten, dus ik kon niet bij het hondje komen. Ach, dacht ik, ik ben toch al nat, haalde eens diep adem en liet me onversaagd in het water zakken, want je wil zo’n kereltje toch niet laten verzuipen. Ik waadde naar het hondje, greep hem in de lurven en waadde weer terug.
In mijn rol van hondjesredder had ik er niet aan gedacht dat ik er ook weer uit moest en dan met een hondje onder de arm geklemd, maar gelukkig lukte dat net. Toen met het hondje onder de arm weer tussen het prikkeldraad door, hetgeen beslist niet bevorderlijk is voor de kwaliteit van je kleren, terwijl mijn honden een zeer opdringerige belangstelling hadden voor het hele gebeuren. Helaas stond me juist op dat moment geen schare publiek op te wachten met handengeklap en boeketten bloemen, maar ja, zo is het leven. Toen nog soppend in mijn schoenen door de regen naar de andere kant van de plas gelopen, want daar stond mijn auto. Thuis eerst maar eens alle honden goed afgedroogd en zelf droge kleren aangetrokken.
Ik belde Amivedi, welke zorgde dat de Dierenbescherming het hondje later bij mij thuis ophaalde om naar het asiel te brengen. Het diertje had geen halsband om, geen tatoeage en bleek ook niet gechipt te zijn; nou, dan weet je het eigenlijk al. Een week later belde ik met het asiel om te vragen of er misschien een baasje boven water was gekomen. Dit bleek niet zo te zijn, de conclusie ligt voor de hand dat het alweer een dump-geval was. Ik schatte het hondje een jaar of twee, misschien drie. Niet mijn type hond, maar wel een heel lief en aanhankelijk beestje.
Mensen die niet van dieren houden (maar wel doen alsof en er dus toch zo nodig er eentje moeten hebben, want het is zo leuk voor de kinderen) willen het eerste jaar en misschien het tweede jaar, nog wel wat moeite doen, maar daarna is het over en uit. Kijk maar eens hoeveel dieren van die leeftijd worden aangeboden. Ik betoog niet voor niets in “Je dier ben jij” dat er echt heel wat meer komt kijken bij het hebben en houden van een dier dan men denkt. Enfin, u weet onderdehand wel hoe ik hierover denk.
Ik praatte met vrienden over mijn avontuur. Inmiddels is er iemand die het hondje wel zou willen hebben. De eerste afspraak met het asiel is gemaakt, dus dit beestje gaat vast een fijn huis krijgen met veel dierenplezier voor hond en baas.