Deze week is het boek ‘Slotakkoord’ uitgekomen van de Nieuwegeinse schrijfster Willeke Stadtman. Stadtman columniste op De Digitale Stad Nieuwegein, geeft een bijzondere en verrassende inkijk in de huidige euthanasiepraktijk. Euthanasie en hulp bij zelfdoding blijft een uiterst actueel, spraakmakend en controversieel onderwerp. Echter, het debat erover wordt mede gekleurd door misverstanden. Het boek is vanaf woensdag 26 oktober te verkrijgen bij o.a. de Readshop op Cityplaza in Nieuwegein.
Nederland is het eerste land ter wereld dat de uitvoering van euthanasie bij wet heeft geregeld, sinds 1 april 2002 is bij ons de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding van kracht. De Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE’s) ontvingen vorig jaar (2015) 5516 euthanasiemeldingen van artsen, een stijging van bijna 4 procent ten opzichte van het aantal gerapporteerde gevallen in 2014 (5306).
In dit zeer toegankelijk geschreven boek bespreekt Willeke Stadtman vijftien misverstanden, die zij zelf in de euthanasiepraktijk tegenkomt of in haar omgeving beluistert. Hiermee wil zij veel vragen en onduidelijkheden wegnemen. Tevens biedt Slotakkoord inzicht in de complexiteit van een euthanasieverzoek en de dilemma’s die dat oplevert.
Willeke Stadtman (1950) werkte ruim dertig jaar in de zorg. Eerst als arts, later als bestuurder. Sinds eind 2014 is ze werkzaam als arts voor de Levenseindekliniek. Zo is voor haar de cirkel rond. Dit voorjaar verscheen haar goed ontvangen boek Op voet van oorlog, over haar familiegeschiedenis.
Als er al een drijfveer was voor het schrijven van dit boek: euthanasie heeft niets te maken met ‘Huppakee’, euthanasie is geen fluitje van een cent, niet voor wie het vraagt en niet voor wie het uitvoert. Auteur Willeke Stadtman, als arts werkzaam voor de Levenseindekliniek, put uit eigen ervaring en uit die van collega’s. Zij is geen fanatieke pleitbezorger van euthanasie of ultieme zelfbeschikking. Niemand heeft de waarheid in pacht in het zicht van de dood.
In dit helder geschreven boek staat veel informatie over wat wel en niet mogelijk is in de euthanasiepraktijk. Het geeft tegelijkertijd een verrassende en persoonlijke inkijk in het leven van mensen die een euthanasiewens hebben en in het werk van de artsen (en verpleegkundigen) die met zo’n wens te maken krijgen.
