De Nieuwegeinse Willeke Stadtman (1950) is onlangs een tweede leven begonnen als schrijfster. Is echtgenote en moeder van drie kinderen. Heeft inmiddels drie kleinzoons, een hond (een Roemeense kliko) en een kleinhond (de hond van haar dochter). Vierendertig jaar was Willeke werkzaam in de gezondheidszorg, aanvankelijk als arts, later als bestuurder met name in de ouderenzorg. In 2011 is zij gestopt met werken, precies zoals zij zich had voorgenomen. Al een tijdje heeft Willeke haar eigen column op De Digitale Stad Nieuwegein. Deze zijn ook in boekvorm uitgebracht met de titel: ‘Hopeloos maar niet ernstig’ (ISBN: 978-90-484-3583-6).
Willeke: ‘Tegenwoordig hangt er in de apotheek een grimmig soort grafstemming. En het waren al niet van die lachebekjes bij mij om de hoek. Je staat heel braaf achter zo’n streep op je beurt te wachten – vanwege de privacy – maar je hoort natuurlijk alles. ‘Misschien kunt u voortaan eerst even bellen voordat u ongevraagd de hele maandmedicatie voor uw vrouw komt ophalen.’ Even later sjokt een broze man met schuldbewust afhangende schouders en een uitpuilende plastic zak, formaat XXL, de apotheek uit.’
‘Ik ben altijd blij als ik er zonder kleerscheuren vanaf kom. Dat ik de strakke blik van de stuurs kijkende assistente kan weerstaan als ze zegt dat ik niet moet denken dat ik dat geneesmiddel zomaar op elk willekeurig moment kan innemen. Maar goed, nu is het helemaal hommeles. Dat komt omdat alles transparant moet.’ Klik hier om de column ‘Transparant’ te lezen.
