Wist u het? Ik niet. Op 2 januari 1967 was er voor het eerst reclame te zien op de Nederlandse televisie. In zwart-wit. Vijftig jaar geleden.
Eerst komen de letters STER in beeld, in ‘tempo 1967’. Dan verschijnen er inktzwarte letters met vage contouren op het scherm. Bij nader inzien gaat het om een krant. Daar had het al ingestaan, van die eerste reclame. Vervolgens schuift het beeld naar een bebrilde man met reflecterende jampotglazen, die zijn krant laat zakken. “Reclame kijken mag, de krant kunt u niet missen, geen dag.”
Gero van het bestek houdt het eenvoudig door het simpel tonen van een lepel, een vork en een mes. Ramses Shaffy bijt in een Kwatta chocoladereep. Daar was hij na drie uur zingen wel aan toe. En rustig ogende verliesbestendige kinderen spelen gezamenlijk een Jumbospel, waarvan er wel “honderd zijn”. Eyssens kaas uit Alkmaar biedt twee kuipjes smeerkaas voor één prijs, welke blijft onvermeld.
Dan zien we een wufte dame in een wit jurkje. Een man drapeert een rijke jas van echt bont over haar blote schouders, samen brengen ze de capuchon in positie. Beiden dragen een Zenith horloge, “meesterlijk, volmaakt, vraag het de Zenith horlogier.” Het is te hopen dat het haar man was, voor je het weet was het een #metoo momentje. Het reclameblok sluit af met een notenbalk van syntraciet kolen: “een rijk levend vuur en goedkoper dan antraciet.”
Vijftig jaar later.
Ik zit op de bank met de Roemeense kliko aan mijn voeten. Uit verveling kijk ik naar de STER reclame. Wist u het? Ik niet. Ik wist het helemaal niet. Dat je heel blij wordt van urineverlies. Want met Always Diskreet kun je zonder enig probleem niezen, wiebelen, giechelen, tillen, dansen en je gaat er ook heel blij van springen, samen met vriendinnen. Met Always Diskreet ga je dingen doen, die je normaal nooit doet met vriendinnen. En dat allemaal onder het mom ‘urineverlies, nou én?’
Ik heb dat nog nooit gehad: dat ik op een doordeweekse dag uitbundig zwaaiend met mijn armen, op en neer hoppend uitgelaten door de kamer danste.
Een reclame verder zie ik een oude dame op een trampoline. Ze springt dat het een aard heeft, terwijl haar kleinkinderen ongeduldig toekijken. Wanneer krijgt oma er nou eens genoeg van? Sanne en Daan wisten het niet. Dat Oma harstikke kreupel was, maar dat ze – sinds ze Voltaren emulsie gel op haar knie smeert -, weer helemaal losgaat en van geen ophouden weet. Niemand weet wat ze daar te zoeken had, maar ze was evengoed niet weg te branden uit het ballenbad bij Ikea.
Ik vind mijn leven best leuk, maar misschien moet ik ook eens….
