Amper drie weken geleden had ik nog een ellenlange to-do list, – zo’n blauw blok met vakjes-, met in elk vakje een al dan niet wenkende activiteit. Ik had een haat-liefde verhouding met dat blok. Fijn dat ik hem had, vervelend dat hij onuitputtelijk was. Er stond altijd meer op dan ik al had afgevinkt. Nu heb ik die lijst niet meer. Ik heb hem maar omgedoopt tot what-the hack-can-I-do list. Tuin vind ik veel te globaal, dan lijkt het net of je er zo mee klaar bent. Ik heb nu alle borders een nummer gegeven, dat vult enorm.
Hond uitlaten. Ook een fijn item. Dat doen we veel vaker dan anders, tot haar grote ongenoegen. Een hond is een gewoontedier, vijf keer uit, liefst hetzelfde rondje en de rest van de tijd lekker rotten in de mand, bedelen om een botje, en links en rechts wat ordinair blaffen naar voorbijgangers in de straat of een kat in de tuin. Zodra iets wijst op een langere wandeling, wordt ze weerspannig. Als ze losloopt, slaat ze domweg de kortste weg naar huis in.
Ik zie ineens overal vlekken, en ik ben niet de enige. Ik sprak net iemand, die per week een schoonmaak dag ingeroosterd heeft en serieus overweegt om de ventilatieroosters eens goed onder handen te nemen, als ze die tenminste losgeschroefd krijgt.
Ordner ‘facturen’ opschonen, stond ook op de lijst. Ik had al twee jaar een nieuwe ordner in de ketelkast liggen. Ben ik toch gauw twee uur zoet mee geweest. Ik vond zelfs nog een factuur van onze trouwringen uit 1995. Nooit geweten dat je met facturen zo’n leuke memory trip kunt maken. Echt aan aanrader. Ik heb nog een uitpuilende ordner liggen, ook kapot, de ordner ‘Belangrijke papieren.’ Bewaar ik voor volgende week.
Net even gecheckt of het Recycling station van de Gemeente Nieuwegein geopend is. Kunnen we binnenkort de garage, inclusief de garagezolder, de vlierinkjes op twee slaapkamers alsmede de inloopkast uitmesten. Ik heb ook nog een vuilniszak met schoenen staan, die volgens mijn dochter hoognodig gehakt dan wel gezoold moeten worden.
Over mijn dochter gesproken. Die is zondag op bezoek geweest, uiteraard zonder kinderen, en geheel volgens de regels van het RIVM.
Ik had in de achtertuin voorzien in een slimme corona-opstelling: twee (net schoongespoten) tuinstoelen op ruim 1,5 meter, met naast elke stoel een witte Ikeakruk als bijzettafeltje. Zij arriveerde via het tuinpad, werd enthousiast begroet door de hond, die daarvoor even haar mand verliet. Zij gooide een plastic zak op de tuintafel, met spullen voor mij. Ik haalde hem leeg, deed er enkele spullen in voor haar en gooide hem met een fraaie boog terug op de tafel. Alles volledig corona-proof.
We gingen zitten. In de zon. Ik schonk thee, dochter vereeuwigde het theeschenkmoment op 1,5 meter afstand. Kwestie van rekken en goed mikken. Toen ging de buurman in de weer met een hoge druk spuit. Hij had zeker niks anders te doen op zondag.
Willeke Stadtman
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
