We zaten er weer allemaal klaar voor op 14 december: de persconferentie of kortweg Persco zoals hij in de wandelgangen liefkozend genoemd wordt. Wie twee jaar geleden had voorspeld dat Persco op korte termijn al ons doen en laten zou bepalen, zou voor gek versleten zijn. Maar inmiddels zijn we allemaal een beetje verslingerd geraakt aan Persco. Hij is genderneutraal, praat uitstekend Nederlands en hij is een baken in ons leven geworden. Wie en wat zouden we nog zijn zonder Persco?
Dat het vertrouwen in het coronabeleid veel lager was dan in het begin, was een harde conclusie. Daar wilde Persco ook niet voor weglopen. Persco stak opnieuw een hand in eigen boezem om er hem razendsnel weer uit te trekken. Niemand wist hoe ingewikkeld het eigenlijk was. Het was varen in de mist. Het voelde als een opdracht om het beter te doen. Zo gaat Persco vooruitblikken op de komende maanden, zomaar een ideetje. Dan is er misschien beter zicht op ‘wat te doen’. Want niemand weet het, en Persco al helemaal niet.
De scholen .. die zouden open blijven …hoe dan ook…scholen sluiten…dat ligt helemaal onderop de stapel, zei Persco.
OMT, ook een belangrijk personage, drong al drie weken tevergeefs aan op een vervroegde kerstvakantie. Toen Persco nog een beetje ziende blind en horende doof was.
Persco vond de vervroegde schoolsluiting heel vervelend, er was niet aan te ontkomen, en het was trouwens ook niet te voorzien. Dat heb je als onvermoede gasten als omikron ineens een podium opeisen.
Persco nam nog eens nauwkeurig alle basismaatregelen met ons door alsof wij burgers al bijna twee jaar onder een steen hadden gelegen.
Persco vond dat we een compliment verdienden: “Dank en veel respect.” Vooral omdat er signalen waren dat we ons steeds beter gingen gedragen. Persco sprak ditmaal niet over de niet-gevaccineerden en hun geruchtmakende bijdrage aan de vulling van bedden waarop andere mensen meer recht hebben dan zij.
We moesten aan de booster, en wel zo snel als Persco dat wist te organiseren. Dat tempo kennen we inmiddels. Booster, booster, booster, het nieuwe adagium. Burgers, snelt voort.
Lijnen bezet, dan handen aan de digitale knoppen. Op priklocatie Nieuwegein was het bizar druk. Het leek de Efteling wel. Er waren veel mensen zonder afspraak. Na ruim 2 uur zat hij erin!
Op 15 december gingen schoonzus (75) en zwager (82) -beiden met onderliggende aandoeningen-, voor een booster. De afspraak stond voor de 28e, maar vanwege de variant en de oproep van Persco…. Het was helemaal niet druk in de priklocatie. Maar ze mochten gewoon naar huis. Zonder prik. “U weet toch nog wel wanneer het 28 december is?”
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
