Maandenlang las ik in de krant dat we het heel moeilijk hadden tijdens de lockdowns en de thuisisolatie. We waren collectief ten prooi gevallen aan gevoelens van somberheid, verveling, we kwijnden letterlijk weg door het gebrek aan sociale contacten. Een soort algeheel ‘bleh’-gevoel.
We kwamen niet meer toe aan YOLO (You Only Live Once)- dat is, zeg maar, 21e eeuws voor Pluk de Dag -, en FOMO (Fear Of Missing Out) verdween zelfs geheel buiten beeld. We raakten eraan gewend om niets te beleven.

Positief was, volgens een kennis, dat hij in deze periode juist meer ‘naar binnen was gegaan’. Zijn vrouw had dat ook. Ze waren dichter bij zichzelf gekomen, zo dicht waren ze eigenlijk nog nooit bij zichzelf geweest. Hij zei nog net niet dat hij meer zichzelf was geworden. Daar lees ik vaak over in tijdschriften: dat vrouwen (waarom altijd vrouwen?) bezig zijn om méér zichzelf te worden en dan vertellen ze dat dat dankzij een heel dierbare vriendin – die toevallig ook in dat proces zat – gelukt is.

Ik vraag me af: hoe kun je nu niet jezelf zijn, je kunt toch niet in jezelf een ander zijn? U ziet wel, die Coronaperiode heeft mij ook niet ongemoeid gelaten, ik ben er helemaal in vastgelopen. Ik ben zelfs geneigd om die ene filosoof te geloven, die zegt dat er geen Zelf is.

En nu lees ik weer in de krant dat we het heel moeilijk gaan krijgen door de versoepelingen. We weten niet meer wat we moeten doen als we teveel mensen tegelijk ontmoeten, hoe we ons moeten gedragen. Hoe we een gesprek over koetjes en kalfjes moeten voeren. Van die non-gesprekken waar we vroeger ook al zo’n hekel aan hadden. We zijn snel overprikkeld, en raken het overzicht kwijt in situaties waar we pre-corona onze hand niet voor omdraaiden.

Het is een vorm van GABMP (Getting Anxious By Meeting People) in combinatie met BAHBM (Better At Home By myself). Een lelijke mix. Die kan uitlopen op NEYOLOA (Never Ever You Only Live Once Again). Mensen met het laatste syndroom hebben een rigoureuze keuze gemaakt in hun leven. Iets met een handdoek en een ring.

Al deze ‘aandoeningen’ vinden hun oorzaak in de frontaalkwab van de hersenen. Daar zetelt het commandocentrum voor het verwerken van binnenkomende prikkels. In het prikkelarme coronatijdperk is die kwab heel lui geworden, zodat wij nu met de gebakken peren zitten: we zijn sociaal gezien uit vorm.

Het is om depressief van te worden. Eerst te weinig prikkels, en dan nu te veel. En het weer werkt ook niet mee. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de combinatie luie frontaalkwab en lage drukgebieden elkaar ernstig versterken.

Zou Marco Verhoef niet een beetje kunnen liegen? Iets met een aanzwellend langdurig aanhoudend hogedruk gebied? Zodat wij ons Zelf een beetje kunnen hervinden?

Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.