De eerste klap is een daalder waard! Geruisloos sloeg de natie, vol van de dag des Konings, de oproep van onze veelgeplaagde premier om vooral de trossen niet los te gooien, massaal én genadeloos in de wind. Er werd naar hartenlust een voorschot genomen op de aangekondigde versoepelingen, en dat in een geheel eigen vertaling.
In de grote steden werd door gezagsdragers wanhopig getwitterd: ‘Het is te druk in het Vondelpark. En: Kom niet naar het Noorderplantsoen.’
Het was paarlen voor de zwijnen. Met uitsluiting van alle coronaregels sloten zich de rijen van vooral jeugdige burgerlijk ongehoorzamen. Zoals ene Chiel, student te Amsterdam, die het sentiment van de massa in één blinkende zin verwoordde: “Op een gegeven moment is het wel klaar toch?” Wat er precies klaar was, werd uit zijn betoog niet helder. Voor de leut zwaaide hij met een anderhalve meterstok.
De tegenmacht kwam uit de spelonken van het ziekenhuis waar uitgeputte en moegestreden zorgpersoneel verontwaardigd en met onbegrip via twitter reageerde op de muitende feestgangers.
Vandaag las ik dat verpleegkundige Isabella op de IC de angst én verbazing leest op de steeds jongere gezichten van haar patiënten: nooit gedacht dat het hen kon overkomen.
Terwijl de koning en zijn gezin een hartje vormden met hun handen om de zorghelden een hart onder de riem te steken, feestte het volk zich los van alle beperkingen, het was tenslotte Koningsdag. Wie heeft deze giftige combi bedacht? Had de koning niet beter gewoon een jaartje kunnen overslaan? Had hij niet beter op datzelfde bankje als waarop hij met een lamgeslagen Máxima zijn excuses maakte over de slecht getimede Griekenland-vakantie de natie kunnen oproepen om vooral thuis te blijven op zijn verjaardag? Zoals hij zelf destijds ook beter thuis had kunnen blijven?
Intussen maken wij ons op voor de finale van het debat dat de opmaat moet worden voor het definitief kaltstellen van welke vorm van macht zonder tegenmacht dan ook. Rutte heeft inmiddels radicale ideeën over tegenmacht. Die zijn hem de afgelopen weken plotseling te binnen geschoten na tien jaar leiderschap. Het zijn de nieuwe toverwoorden: macht en tegenmacht. Ik noem dat gemakshalve papegaaiwoorden. Woorden, die de komende tijd het hele podium zullen vullen, zonder ruimte voor andere en nadere inhoudelijke politieke en vooral sociaal-maatschappelijke analyses.
Vandaag gingen de terrassen open. Vlak na twaalven waren de terrassen op het centrale plein in Cityplaza stampvol. Het zonnetje scheen door een schimmig wolkendek. Diezelfde zon deed zijn uiterste best om luister te zetten bij het gevoel van ‘bevrijding’. Voor Zeeman had zich een rij gevormd, die vanwege het herwonnen gevoel van vrijheid geen zweem van ongeduld ademde.
Zo stuiteren wij onze ongewisse toekomst tegemoet. Wij blijven zoeken naar verruiming van onze persoonlijke levenssfeer. Inmiddels weten wij dat de persoonlijke levenssfeer van de koning tien hectare omvat.
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
