Ik ben terug van nergens-naar-toe-geweest, van -niets-aan-de-hand, en overigens ook zonder een geldig excuus voor het column reces.

Enfin.

Inmiddels verkeert ons land in grote opwinding. Eindelijk weer eens wat reuring in de tent uit onverwachte hoek: sneeuw, een snijdende wind uit het oosten, vorst, en rooskleurige voorspellingen over de ijsgroei.

Het kabinet was er als de kippen bij. Nog voor er één vlok was gevallen werden coronamaatregelen uitgevaardigd voor het genieten van een pak sneeuw of een mooie laag ijs. Wij mogen ook nu zo weinig mogelijk mensen ontmoeten en moeten onze reisbewegingen beperken, wat op zich goed lukte met code rood, code oranje, en niet-rijdende bussen, trams en treinen. Sneeuwballen gooien mag alleen naar leden van het eigen gezin of één los lid uit een ander huishouden, die dan enkel vanaf minimaal 1,5 meter zijn ballen mag werpen. Bij het vallen van een slee moet ook 1,5 meter in acht genomen worden.

Ik weet niet of het typisch Nederlands is, maar de opwinding bleek een opmaat voor een massale hysterie die ons nu al dagen in een ijzige greep houdt. In de talkshows buitelden oud-wereldkampioenen schaatsen, oud winnaars van de tocht der tochten en weermannen- en vrouwen, die verheerlijkt spraken over een zelden vertoonde ijspluim, over elkaar heen. De ogen schitterden, de wangen kleurden al rood. Er werden hartverscheurende pleidooien gehouden voor het mogelijk maken van een schaatsbubbel voor marathonrijders. Een Nederlands kampioenschap marathon rijden op natuurijs. Zonder publiek, maar met een drone erboven zodat heel Nederland kan meegenieten.

En daar was onze Wopke. Live in de uitzending voor een fijn campagne momentje. Hij bleek een fanatiek schaatser, hij kon natuurlijk nergens op vooruit lopen, het vooruitzicht van natuurijs was fantastisch, hij kon niet wachten, net als alle andere schaatsfanaten. Hij wilde geen valse verwachtingen wekken, maar deed dat stiekem toch al leek een Elfstedentocht niet haalbaar, maar ook hier hield hij opzichtig een campagne slag om de arm.

De studiogasten kwamen nu echt op stoom. Het ging niet meer om een toertocht, om het NK marathon op natuurijs, na Wopke (toch niet de eerste de beste) leek er ruimte voor een gedachte aan de mogelijkheid van het doorgaan van de tocht der tochten en dat alles terwijl er nog geen sloot dichtgevroren was.

Er wordt veel gesproken over mensen die corona moe zijn, over jongeren met een burn-out, over de mentale schade voor kinderen die achterstanden oplopen in het onderwijs.

Maar volgens mij maakt die voorbarige hysterische discussie over het al dan niet organiseren van de Elfstedentocht van 2021 duidelijk dat wij volstrekt besjokken zijn geworden. Al dan niet dankzij Corona.

Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.