Ik ben terug van even nergens geweest. Soort van Corona-reces. Om de tijd te doden heb ik ervaring opgedaan met de op instigatie van onze Coronaminister aangelegde ‘straten.’ Om te beginnen met de teststraat aan de Koploperstraat in Utrecht wegens milde, maar toch verdachte symptomen.
Het was een topervaring: fijn aanmeldgesprek per telefoon, makkelijk bereikbare locatie, rustige aanrijroute naar het eerste ‘station’ in de straat met een vriendelijke jongeman die wat zaken natrok: controle afspraak (tonen sms’je), identiteit bevestigen (tonen rijbewijs), ik mocht de uitslag binnen 24 uur verwachten ‘mogelijk vanavond nog.’
Bij het volgende station werd mij verzocht rustig door te ademen, de royaal uitgevallen wattenstaaf ging decimeters diep de keelholte in. Kokhalzen mocht. Daarna in een aangereikte tissue de neus snuiten. Het kon wat akelig zijn, en hoppa daar ging de wattenstaaf de neus in, even poedelen in de neusholte en daarna dieper richting de mogelijk even aangeraakte traanbuizen ‘kan even vervelend zijn.’ Het viel mee.
De volgende ochtend belde ik zelf. ‘U hebt de uitslag nog niet gekregen?’– iedereen is bijzonder aardig bij de GGD. Ze werken met een script. ‘Zal ik eens kijken of hij er al is?’ ‘Hij is er,’ zei ze, ‘ik zie hem hier in mijn scherm staan.’ ‘En?’ vroeg ik. ‘Ik mag u de uitslag niet geven.’ ‘Ik moet naar een patiënt,’ zei ik, ‘ik heb de uitslag echt nodig.’ Ze was onverbiddelijk. Ik kon zelf kijken op coronatest.nl. Typisch gevalletje ‘paarse krokodil.’
Op 12 januari bezocht ik de vaccinatiestraat in Houten. Compleet met verkeersregelaar, looplijnen, loketten, prikkamertjes en een verplichte wachttijd van 15 minuten op een stoel, onder het spiedende oog van een medewerker die aan iedereen vroeg; ‘alles goed met u?’ Je mocht zelf op de tijd letten. Perfect geregeld.
Van de persconferentie van 12 januari heb ik eerlijk gezegd maar een paar flarden opgevangen. In slaap gevallen. Het was precies zoals Rutte bij aanvang zei: ‘Ik ga u niet verrassen.’ Nee, we wisten het allemaal al en de ingrediënten van de toespraak zijn vooraf ook bekend.
Corona is een stom vervelend gerecht, zeker nu met die Britse variant wordt het bedenkelijk pittig (serieuze boodschap). Het is jammer voor ons allemaal, drie weken erbij, thuiswerken met kinderen, en hartverscheurend voor ondernemers (empathie).
Onmacht, frustratie, moedeloosheid, Rutte ziet het (begrip tonen). Maar samen gaan we de eindstreep halen, we moeten volhouden (bemoedigen). We moeten ons ook vooral aan de regels blijven houden, het kabinet heeft aan het Outbreak Management Team (OMT) een spoedadvies gevraagd over het eventueel invoeren van een avondklok (lichte waarschuwing, klein vingertje). En dan komt altijd die tunnel.
Met dat licht aan het eind. Geen idee hoe lang die tunnel is, waar die op uitkomt en hoe het er dan uitziet (beloning in het vooruitzicht stellen). Rutte is onze leidsman in een crisis van ongekende omvang. Maar schroomt om de baas te spelen. Misschien weet hij niet dat hij de baas ís. Pak toch eens door.
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
