Op 17 juni schreef ik dat ik columnmatig in een lockdown ging, omdat het virus kennelijk met zomerreces was.
Per 1 juli werden de Coronamaatregelen versoepeld, en met die herwonnen vrijheid rolden wij gretig en opgetogen de zomer in, waarbij wij het ‘aan de laars lappen van de nog bestaande maatregelen’ tot in de perfectie leerden beheersen.
Het was alsof er op een resetknop was gedrukt: op Cityplaza was het ‘Oude Normaal’ terug van weggeweest. Hoezo 1,5 meter afstand? Looproutes verwaterden, de gezondheidschecks gingen overboord en wie een schone supermarktkar wilde moest het zelf maar uitzoeken.
Intussen deed dansleraar Willem Engel met zijn stichting Viruswaarheid een greep in de royale sortering aan vigerende complottheorieën, waarbij hij speelse toespelingen maakte op een ‘bloedige volksopstand’ tegen de overheid die haar burgers wil knechten door hen hun vrijheid te ontnemen.
Afgelopen week mondde dat uit in de hashtag #ikdoenietmeermee, een initiatief van enkele voorlopige BN’ers, onder wie zangeres Famke Louise, die bij Jinek liet weten “dat zij nou eh super veel respect heeft voor corona…in eerste instantie.” In tweede instantie bleek dat zij niet geheel boven de stof stond en een beetje vergat dat corona weinig respect heeft voor ons en alleen maar interesse heeft in zijn eigen bestaansrecht.
Op de persconferentie van 18 september zei premier Rutte dat het virus bezig is aan een comeback. Dat is niet juist: het virus is nooit weggeweest en het virus heeft ook nooit toegezegd dat het zich niet verder zou voortplanten.
Ik raakte enigszins van de leg: het was heel zorgelijk, aldus Rutte, we moesten ons aan de regels blijven houden, in sommige veiligheidsregio’s kwamen er aangescherpte regels, maar niet duidelijk was welke en verder moesten er schouders onder, moesten we eensgezind optrekken tegen het virus, anders zwaaide er wat, zoveel was wel duidelijk. Ik was wel blij dat Irma Sluis er weer bij was.
Het debat in de Tweede Kamer was een soort praten op niks af. Natuurlijk was het beleid met de mondkapjes in de ouderenzorg een schandaal van de eerste orde. En natuurlijk had het testbeleid het begrip ‘falen’ buitengewoon fraai verbeeld. Ik zou niet graag in die schoenen van Hugo de Jonge staan.
En nu, een week verder, ben ik nog steeds in de war. Is er nu sprake van een aanzet tot een tweede golf, zoals Jaap van Dissel recent zei, of zitten we er al middenin? Wie bepaalt dat eigenlijk of praten we elkaar alleen maar na? Of zitten we erin omdat we het zo noemen? Binnenkort zullen we wel gaan speculeren over de derde golf. Je kunt er niet snel genoeg bij zijn.
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
