Er is hoop: op 6 mei trakteerde minister president Rutte ons tijdens een persconferentie op de Corona menukaart tot 1 september. Hij deed een beroep op ons aller verantwoordelijkheid. Een soort winstwaarschuwing. Het ging wel de goede kant op, maar één zwaluw maakt geen zomer, en Corona blijft onder ons. Dus als we er een potje van maken, als we de regels aan onze laars lappen, dan wordt er ogenblikkelijk afgeschaald. Vroeger noemden we dat ‘afgestraft’.
Er is vrees: al op 7 mei zijn reizigers op station Weesp uit de trein gezet. Het was te druk in de trein, niemand wilde uitstappen – hoezo Samen tegen Corona? – waarna de politie de trein schoonveegde en de trein zonder passagiers opstoomde naar Amsterdam. Hoe moet het als op 1 juni de terrassen opengaan en het is mooi weer. Een stormloop? Gaan we elkaar dan ook collectief in de weg zitten?
Er is haast: iedereen wil naar de kapper. Ik trof de mijne in een hagelwitte broek met een grijs poloshirt in de kapsalon. De telefoon stond roodgloeiend. Iedereen wilde. De hele crew was aanwezig en druk in de weer met het afsprakenblad. Nog wat onwennig, ze hoorden bij elkaar maar ook voor hen was het 1,5 meter afstand.
Er moet volop getest: dat gaat dan zo, weet ik via een nichtje. Je bent ziek. Covid-19? Je belt de huisarts. Die verwijst je naar de GGD. Die verwijst je naar de arboarts van je eigen werkgever, en die gaat je bellen en dan krijg je binnen enkele dagen een uitnodiging om getest te worden. En dan word je getest.
Er moet contactonderzoek plaatsvinden na een positieve test: under construction. Te weinig capaciteit. Er moet een app: het woord app is tijdens de persconferentie niet gevallen.
Er is onduidelijkheid: hoe staat het met het onderzoek van minister Slob naar de mogelijke besmetting door kinderen? Dat zou toch op 1 mei af zijn? Mogen opa’s en oma’s weer contact hebben met hun kleinkinderen? Met hoeveel mensen mogen we samenzijn? Buiten of in eigen huis?
Er zijn (geen) mondkapjes: met grote tegenzin vinden van Dissel en Rutte het toch een acceptabel idee, mondkapjes in het openbaar vervoer. Het is zinloos, het werkt niet, het beschermt niet, maar toch moet het, omdat in het OV 1,5 meter niet werkt.
Wie met het OV wil, moet zelf voor een mondkapje zorgen. En omdat het niet werkt, zijn er ook geen voorschriften.
Er is vrees: Het grote ‘verrommelen’ was al begonnen, toen de crisis leek te luwen. Ik heb vrees: vandaag ging ik samen met echtgenoot T. een stukje fietsen. De lucht was blauw, de zon scheen, de nijlganzen koesterden hun kroost, en verder WAS HET ONTZETTEND DRUK. Op een doodgewone donderdag.
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
