Ik raak een beetje door mijn stof heen. Er gebeurt namelijk bar weinig. Ik wil het woord verveling niet meteen in de mond nemen, maar ik was wel blij met de twee knipsessies die me spontaan in de schoot vielen. Eerst op woensdag echtgenoot T. (categorie dik onwillig haar, elke knipfout wordt genadeloos uitvergroot), en op zaterdagmiddag tijdens een coronaproof bezoek in de tuin mijn jongste zoon (categorie vrij dun licht krullend knipfouten-verbloemend haar). Schoondochter had een uiterst verantwoord mondmasker meegenomen, inclusief filter.
Mijn kapper was ook zeer tevreden over de doorgestuurde foto’s. Hij appte of ik in ieder geval in de toekomst niet in zijn wijk wilde gaan knippen.
Nou ja, en verder laten we de hond uit, trekken de tuin in (de planten laten hun bladeren tegenwoordig al hangen als ze ons aan zien komen met de snoeischaar) en de hond kijkt gewoon de andere kant op als we alweer uit willen.
In de ochtend ben ik nog vol goede moed, maar zo tegen elven – als de kranten bij het oud papier kunnen – slaat de totale leegte me pal in het gezicht.
Wat nu? Ga ik naar Albert Heijn of naar de Jumbo? Of toch maar naar de Plus?
De klussenlijst is aanzienlijk geslonken, perspectief op versoepeling van de maatregelen is er niet, dus ik ga niet al mijn kruid voortijdig verspelen. Die kapotte ordner met belangrijke papieren, die gezien hun datum allang aan elk belang hebben ingeboet, houd ik angstvallig achter de hand voor een regenachtige middag.
Vanmorgen viel mijn oog op de labels van de Pickwick theezakjes. Sinds 2016 staan daar vragen op om een goed gesprek te stimuleren onder het genot van een pot thee onder zo’n klassieke muts. De zogenaamde tea topics.
Op de ene stond: ‘Kies je voor een stedentrip of voor een strandvakantie?’ Een misselijk makende vraag. Ik heb net vierhonderd euro betaald omdat de annuleringsverzekering geen dekking biedt voor calamiteiten, tornado’s en al helemaal niet voor pandemieën.
Dan maar het andere label: ‘Wanneer heb jij jezelf voor het laatst uitgedaagd?’
Naast de pandemie heb ik geen enkele andere uitdaging meer nodig, mevrouw Pickwick.
Maar goed.
Het zet je toch aan het denken. Voor ik het wist dacht ik aan de Luxaflex in de keuken boven het aanrecht.
Balancerend op mijn iets te hoge hakken had ik de lamellen eerst stofvrij gemaakt met de stofzuiger. Oké, bijna stofvrij dan.
Even later zat ik op een kniekussentje met een niet passende ver uitstekende plavuis over de gootsteenbak met een washandje gedoopt in een sopje van water, schoonmaakazijn en Dasty ontvetter (zie internet voor verdere Luxaflex schoonmaaktips) en een schone dunne theedoek de lamellen een voor een schoon te maken. Het woord uitdaging dekt de lading niet.
En voor wie een knieblessure wil vermijden: zet nooit een wit opstapje om op het aanrecht te klimmen in de buurt van een uitstekende plavuis.
Willeke knipt haar jongste zoon
Klik hier voor de eerdere columns van Willeke Stadtman over dit onderwerp.
