Geen wonder dat rederij Costa serieus werk maakt van de safety drill. Op 12 januari 2012 liep de Costa Concordia op de rotsen. Kapitein Schettino voer te dicht op de kust. Hij wilde het hoofd van de obers de gelegenheid geven om even naar zijn medebewoners op het eiland Giglio te zwaaien. Een aardigheidje, omdat die ober onverwacht moest overwerken.
De rotsen stonden volgens Schettino niet op de kaart. En hij kon er ook niets aan doen dat hij per ongeluk in een reddingsboot ‘viel’ en zo het cruiseschip voortijdig had moeten verlaten.
In onze hut stond de televisie aan op volume XXXL, en uit de luidspreker in het plafond klonken angstwekkende geluiden in verschillende talen. We moesten ons terstond bewegen naar locatie Z, in de boezem van het schip. In de gangen stonden bemanningsleden in gele zwemvesten. Met stalen gezichten wezen ze ons de weg. Onze vesten waren oranje, ze lagen onderin de kast en ze moesten áán voor we aantraden voor de verplichte safety drill.
Echtgenoot T. dacht nog even dat het toch niet waar kon zijn: nog in de haven en dan al het vege lijf redden.
Op locatie Z stond de cheerleader van de safety drill al klaar. Ze was jong, blond, en ze had nog net geen fluitje. We moesten in rijen gaan staan, op lengte. Ik stond natuurlijk vooraan, met mijn oranje zwemvest. Ik mocht onder geen beding ergens tegen aan leunen. De armen moesten strak langs het lijf. De oren moesten gespitst. We moesten luisteren, zoveel was duidelijk. Ter illustratie hield ze een wijsvinger omhoog.
Uit de luidsprekers klonk een oorverdovend lawaai. De snerpende Italiaanse stem werd sterk vervormd door het bijgeluid van krassende kraaien. Het kwam de inhoud van de boodschap niet ten goede. Ook niet bij de Engelse, de Franse, de Russische en de Duitse versie. Voor de Duitse versie hadden ze vermoedelijk een stemacteur ingehuurd die in het leger had gediend. Ik verstond er geen woord van, maar je had aan het eind toch het idee dat je heel hard ‘Jawohl’ moest roepen.
De jonge blonde zegende het bewijs van aanwezigheid af door het scannen van de Costa card.
Ik had de mijne niet bij me. Wist ik veel.
De dag na de drill lag er een brief in de hut. Ik diende mij – op gezag van kapitein Paolo Fusarini – onverwijld voor een inhaaloefening te melden op locatie M om 16.45 uur strikt. Er stond nog net niet bij, dat ik anders onverwijld in de eerste de beste haven in de boeien werd geslagen. Me afmelden bij de receptie hielp niet. De dagen erna werd de roep me te melden steeds indringender.
Paolo Fusarini. Alleen die naam al. Misschien mocht ik me wel komen verantwoorden op de Kommandobrücke.
