De Nieuwegeinse Willeke Stadtman (1950) is onlangs een tweede leven begonnen als schrijfster. Is echtgenote en moeder van drie kinderen. Heeft inmiddels drie kleinzoons, een hond (een Roemeense kliko) en een kleinhond (de hond van haar dochter). Vierendertig jaar was Willeke werkzaam in de gezondheidszorg, aanvankelijk als arts, later als bestuurder met name in de ouderenzorg. In 2011 is zij gestopt met werken, precies zoals zij zich had voorgenomen. Al een tijdje heeft Willeke haar eigen column op De Digitale Stad Nieuwegein. Deze zijn ook in boekvorm uitgebracht en ligt momenteel bij boekhandel Manschot op Cityplaza met de titel: ‘Hopeloos maar niet ernstig’ (ISBN: 978-90-484-3583-6).
Willeke: ‘Ik moest bij een lokaal bankfiliaal zijn. Bij de entree stond een jongeman – de host – in een strak gesneden grijs pak en een gewaagde eigentijdse bril (bruin is het nieuwe oranje). Of hij mij van dienst kon zijn. Zeker: ik wilde even een ingevuld formulier afgeven. Ha, dat valt onder ‘Advies’, zei de bril opgewekt en met een trefzeker gebaar drukte hij op een automaat, die subiet een nummertje uitspuugde: V 127, oftewel de V van advies. Er waren twee balies open en de balie links was leeg.’
‘Nee, helaas, die mevrouw is van de ‘Service’ (zeg maar van de kas) en zij mag onder geen enkele voorwaarde formulieren aannemen, zei de bril. Dan had u een K- nummertje moeten hebben en dat hebt u niet. Ik mocht plaatsnemen op de bank. Of ik koffie wilde.’ Klik hier om de column ‘Bank’ te lezen.
