De Nieuwegeinse Willeke Stadtman (1950) is onlangs een tweede leven begonnen als schrijfster ‘to be.’ Is echtgenote en moeder van drie kinderen. Heeft inmiddels drie kleinzoons, een hond (een Roemeense kliko) en een kleinhond (de hond van haar dochter). Vierendertig jaar was Willeke werkzaam in de gezondheidszorg, aanvankelijk als arts, later als bestuurder met name in de ouderenzorg. In 2011 is zij gestopt met werken, precies zoals zij zich had voorgenomen. Al een tijdje heeft Willeke haar eigen column op De Digitale Stad Nieuwegein: ‘Appels & Peren.’
Willeke: ‘Er komt een pluimpje rook uit het speelhuisje op de hoek van de Bergfluiter. Ik zie drie jongetjes van een jaar of negen wegrennen. Ik roep ze. Ze komen nog ook. Ik vraag wat ze aan het doen zijn. ‘Niks’, zegt de een. ‘Ik doe niks.’ Het is zo’n jongetje dat nooit wat doet. Zijn hoofdknikje volstaat om mijn aandacht te verleggen naar een ander jongetje, dat nogal schuldbewust kijkt. In zijn hand heeft hij een toefje stof, dat aan de bovenkant uitkomt in een brandend puntje.’
‘‘Lijkt me nogal gevaarlijk,’ zeg ik, ‘bovendien mag je nog helemaal geen vuurwerk afsteken.’ ‘Oh, dat wist ik niet,’ zegt toefje. ‘Dat weet je best,’ zegt hoofdknikje. ‘Ik vind het ook gevaarlijk, hoor, je moet hem uitmaken.’ Het derde jongetje kiest geen partij. Hij doet er het zwijgen toe. ‘Nou, jongens,’ zeg ik, ‘geen vuurwerk meer afsteken hè?’ Ik hoor mezelf praten.’ Klik hier om de column ‘Afknallen’ te lezen.
