De Nieuwegeinse Willeke Stadtman (1950) is onlangs een tweede leven begonnen als schrijfster ‘to be.’ Is echtgenote en moeder van drie kinderen. Heeft inmiddels drie kleinzoons, een hond (een Roemeense kliko) en een kleinhond (de hond van haar dochter). Vierendertig jaar was Willeke werkzaam in de gezondheidszorg, aanvankelijk als arts, later als bestuurder met name in de ouderenzorg. In 2011 is zij gestopt met werken, precies zoals zij zich had voorgenomen. Al een tijdje heeft Willeke haar eigen column op De Digitale Stad Nieuwegein: ‘Appels & Peren.’
Willeke: ‘Die avond klap ik in mijn handen, twee keer, dat volstaat volgens mijn man. Meestal rept de kat zich dan dwars door de bloemperken naar de achterdeur. Hij heeft het niet zo op buiten. Liever ligt hij lekker uren te snurken in een van de twee ronde gootsteenbakken, lekker veilig. Lekker vies zou de smaakpolitie zeggen.’
‘Pas bij de tweede poging hoor ik geritsel, in het donker doemt een schim op. Hij is het, de kat zonder naam, want hij luistert toch nergens naar. Daarom geven we hem elke week een actuele naam, zo heette hij recent onder meer Crisis, Euro en Wilders. Van die laatste naam komen we niet meer af, Wilders is altijd actueel.’ Klik hier om de column ‘Muis’ te lezen.
