De Nieuwegeinse Willeke Stadtman (1950) is onlangs een tweede leven begonnen als schrijfster ‘to be.’ Is echtgenote en moeder van drie kinderen. Heeft twee kleinzoons, een hond (een Roemeense kliko) en een kleinhond (de hond van haar dochter). Vierendertig jaar was Willeke werkzaam in de gezondheidszorg, aanvankelijk als arts, later als bestuurder met name in de ouderenzorg. In 2011 is zij gestopt met werken, precies zoals zij zich had voorgenomen. Nu heeft Willeke haar eigen column op De Digitale Stad Nieuwegein: ‘Appels & Peren.’
Willeke: ‘Verledenweek schreef ik over mijn busreis naar Oostenrijk. De weg terug was ook zeker een column waard. En Ik weet het zeker, ik ga nooit meer met de bus, het is gekkenwerk. We zitten net, als de chauffeur, gewapend met een lijst, zegt dat wij met zijn drieën reizen. ‘We zijn met zijn tweeën,’ zeg ik. ‘U reist dus met zijn drieën, en daarom moet u hier weg. U zit daar, naast die dikke mevrouw.’ ‘Bedoelt u ons misschien?’ roept een vrouw in de deuropening, wij zijn met zijn drieën. De chauffeur tuurt op zijn lijst. ‘Ik zie het al, u moet op stoel 63 zitten.’ ‘Nee, daar zit ik al op,’ roept de dikke mevrouw. ‘Als wij nu hier gaan zitten en mijn man naast die mevrouw, dan klopt het toch,’ zegt de vrouw in de deuropening. ‘Ik ben eruit,’ roept de chauffeur, ‘rijen maar.” Klik hier om de column ‘De bus terug’ te lezen.
