Misschien kennen jullie ze wel, de buurtsportcoaches en sportpark manager van Nieuwegein, zichtbaar in hun oranje-zwarte trainingspakken en altijd bezig om iedere inwoner van Nieuwegein te verleiden om in beweging te komen. Van 0 tot 100 jaar oud!

Elke week schrijft een van de medewerkers van SportID Nieuwegein een column in De Digitale Nieuwegeiner en op De Digitale Stad Nieuwegein. En zoals dat kán en mág bij een column kan en mag de medewerker, zonder een blad voor de mond te nemen, zijn of haar (al dan niet gepeperde) mening geven over dat wat opvalt, blij maakt of juist irriteert.

Deze week Jimte Poelman (rechts op de foto): ‘Als vertegenwoordiger van de Coöperatie Sportpark Galecop draag ik bij aan de innovatie van de sportverenigingen door sport en faciliteiten breed in te zetten als middel om maatschappelijke vraagstukken op te lossen.’

Jimte Poelman: ‘In een bos loopt een wolf onrustig heen en weer. Hij ruikt een andere wolf die zijn territorium in wil. Dan ziet hij de andere wolf en blijft heen en weer lopen. De indringer komt nog dichterbij en de wolf begint te janken. Ook dit schrikt de indringer niet af en komt nog dichterbij. De wolf die zijn territorium wil bewaken begint nu ook te grommen en laat zijn tanden zien. Als de indringer nog dichterbij komt, ontstaat er een gevecht. Iets wat ze in het dierenrijk altijd proberen ze dit te voorkomen. Want vechten met een soortgenoot is gevaarlijk en kost veel kostbare energie.’

‘Namens mijn werkgever SportID Nieuwegein volg ik een opleiding ‘Persoonlijk Leiderschap’. Dit gaat niet over het leiding geven aan anderen maar leiderschap over jezelf. Dit geeft mij hele nieuwe inzichten die ik dagelijks kan gebruiken in mijn werk in de sport.’

‘Terugkomend op de wolf. Boos worden en vechten is alleen bedoeld om een ander weg te jagen. En we doen dit in de huidige maatschappij heel vaak en hierbij zijn heel veel verliezen. Niet alleen internationaal in bijvoorbeeld Oekraïne, maar ook in onze hoofdstad rond een voetbalwedstrijd. Maar ook op ons werk, thuis tegen familieleden of op sportvelden. Maar als we door boos te worden alleen maar mensen wegjagen en verliezen, waarom doen we het dan?’

‘Het hele leven gaat alleen maar om verlies en vervulling en dit gaat de gehele dag door. Denk bij kleine verliezen bijvoorbeeld aan; je favoriete broek zit in de was, je voetbalschoenen vergeten bij een training of een tik tegen je been omdat een ander net te laat is bij een wedstrijd. Maar we hebben ook grote verliezen zoals het verliezen van iets wat je heel dierbaar is. Dit kan een persoon zijn, maar ook die hockeystick die je van je opa had gekregen vlak voor hij overleed.’

‘Tegenover verliezen staan gelukkig ook vervullingen. Ook deze kunnen klein en groot zijn. Klein in de vorm van trainingskleren die schoon in de kast liggen, een teamgenoot die je onverwacht ophaalt met de auto omdat het regent of die bal die je perfect raakt zodat deze precies komt waar je hem had bedacht. Grote vervullingen zijn er ook en hierbij denk ik aan; kampioen worden, de club die je een warm hart toe draagt, opent een nieuw complex en je zoon of dochter haalt zijn of haar zwemdiploma.’

‘Boos worden we alleen maar om ons verdriet rondom verlies niet te voelen, echter net als vreugde hoort verdriet ook bij het leven. Mijn opleiding heeft me geleerd dat als we verdriet wegstoppen er een stuwmeer van verdriet ontstaat. Op een stuwmeer ontstaan zoveel krachten dat het hele dorpen kan wegvagen als die breekt. Mijn oproep aan iedere Nieuwegeiner is: stop je verdriet niet weg, maar laat het er zijn en beoordeel het met mildheid. Probeer het maar eens. Als je tijdens een wedstrijd een tik krijgt en je valt. Sta dan niet op en wordt boos op je tegenstander, maar zeg “he wat jammer”. Jouw sport wordt daar een stuk leuker van, je jaagt geen mensen meer weg en maakt veel meer verbinding!’