Misschien kennen jullie ze wel, de buurtsportcoaches en sportpark manager van Nieuwegein, zichtbaar in hun oranje zwarte trainingspakken en altijd bezig om iedere inwoner van Nieuwegein te verleiden om in beweging te komen. Van 0 tot 100 jaar oud!

Elke week schrijft een van de medewerkers van SportID Nieuwegein een column in De Digitale Nieuwegeiner. En zoals dat kán en mág bij een column kan en mag de medewerker, zonder een blad voor de mond te nemen, zijn of haar (al dan niet gepeperde) mening geven over dat wat opvalt, blij maakt of juist irriteert. Deze week gastschrijver Sander Bos (voorzitter Nieuwegeinse Volleybal Club, NVC): ‘Hoe we volleybal in Nieuwegein weer op de kaart zetten.’

Sander Bos: ‘Volleybal was ooit een grote sport in Nieuwegein. Zowel in Noord (Nivoc’68) als in Zuid (Vrevok) waren grote verenigingen aanwezig, met grootse prestaties. Na de mooie hoogtepunten was een fusie nodig, want de hoeveelheid leden en vooral het aantal vrijwilligers, nam af. NVC ontstond en verhuisde van sportzaal Wijkersloot naar Merwestein. De vereniging kromp echter steeds verder, totdat zelfs werd getwijfeld werd aan het voortbestaan. Vlak voor de Corona crisis was zwaar ingrijpen nodig. Dat was succesvol. Inmiddels is de sfeer goed, groeit de vereniging en zien we de toekomst weer zonnig in. Hoe kregen we dat voor elkaar?’

‘Zoals bij veel verenigingen was er weinig visie, richting en een boel chaos. We hebben daarom onze inspanningen gericht op 3 doelen, om de vereniging er weer bovenop te krijgen:

• Realiseren van groei van het aantal leden;
• Zorgen voor gezelligheid;
• De basisprocessen op orde brengen.

Deze 3 doelen liepen naast elkaar en gaven richting bij alles wat we deden. Het hielp bij het stellen van prioriteiten en het maken van keuzes.’

‘Aan alles was schaarste: geld, vrijwilligers, tijd et cetera. We moesten dus vooral efficiënt en effectief te werk gaan om bovenstaande doelen te realiseren. Slimmer werken, met minder middelen. Een paar voorbeelden:

• We zorgden ervoor dat alle wedstrijden slimmer geprogrammeerd werden. Dus de hele zaal gebruiken gedurende een kortere periode. Geen verspreiding van wedstrijden over de week of over meerdere zalen;
• Bij thuisspeeldagen, koppelen we ook activiteiten, waardoor er altijd veel te doen is en vrijwilligers toch al aanwezig zijn in verband met de wedstrijden die zij zelf spelen. We noemen dat de “Super Saterdays’;
• We vragen de teams welke bijdrage ze in een jaar gaan leveren op de 3 doelen. Deze waarderingsafspraken noteren we en laten we aan de rest van de vereniging tijdens de ALV zien. Zo ontstaat een programma van activiteiten. Teams zijn verantwoordelijk en de vereniging waardeert de teams terug door ze te kunnen laten volleyballen. Zo laten we iedereen bewust worden van de collectieve inzet en zetten we samen de schouders eronder.’

‘Ten aanzien van onze cultuur moesten we ook veel veranderen. Er was sprake van polarisatie, weinig waardering en behoedzaamheid. Deze cultuur hebben we aangepakt. Te starten met een traject vanuit het NOC-NSF, mede mogelijk gemaakt door SportID. We definieerden de vereniging die we waren en die we wilden zijn. Dat gaf ook verdieping op de 3 eerder benoemde doelen. Wat is gezelligheid? Wat mag je van elkaar verwachten? Wat betekent groei voor de saamhorigheid?’

‘Maar ook hebben we een cultuur van investeren gekregen. We investeren financieel in gezellige verbindende activiteiten (kamp, toernooitjes, beachvolleybal) en waarderen eigen initiatief erg. Ook fouten mogen gemaakt worden. Vanuit het bestuur willen we vooral visie geven, inspiratie en verbindend werken tussen vrijwilligers. We geven vrijwilligers ruimte en faciliteren ze. Zo bouwen we de vereniging weer op.’

‘Dat betekent ook dat we afscheid hebben moeten nemen van de polarisatie en dat is een van de meest ingewikkelde onderdelen geweest. We hebben geen afscheid genomen van leden, maar wel uitgelegd dat we keuzes moesten maken om een andere energie in de vereniging te krijgen. Gevolg was dat enkele teams vertrokken. Ook dat is nodig bij verandering. Probeer het niet als vereniging te voorkomen.’

‘Er zijn nog tal van andere leerpunten geweest bij NVC, maar deze leerpunten geven we graag andere verenigingen mee die in eenzelfde situatie verkeren. En NVC is er nog niet, maar we zijn op de goede weg. Spoedig gaan we een nieuwe uitdaging aan: de tijdelijk verhuizing uit Merwestein. We zien dat nog als een groot struikelblok voor onze vereniging, maar kunnen we deze bedreiging ook omzetten in een kracht? We zijn goed in overleg met Merwestein om dat te organiseren en hebben vertrouwen in de flexibiliteit van de vereniging, haar vrijwilligers en leden. We zien de toekomst positief tegemoet!’