We maken als raad- en commissieleden tijdens vergaderingen en in de stad van alles mee. Soms laat het ons in verwondering om niet te zeggen verbijstering achter. Zo blijken onze overheden en hun helpers en onderaannemers, zoals woningbouwcorporaties, zorginstellingen, welzijnsinstellingen, GGD, Jeugdzorg, enz., enz, zo hartgrondig bezig te zijn met de eigen organisatie en afstemming met elkaar dat ze eigenlijk de cliënt vergeten.
Dit resulteert in buitengewoon complexe regels. Dit vertaalt zich in formulieren die een normaal mens niet kan begrijpen. U kent het wel. Het formulier is perfect en behandelt alle voorkomende problemen en uw probleem staat op pagina twaalf. Maar niet vergeten dat u pagina een, twee drie zeven en acht ook moet invullen. Dus wanneer u een verhoogd toilet nodig heeft omdat u na een auto-ongeluk verlamd bent van af uw middel, vult u in wat uw inkomsten en bezittingen zijn, wie de artsen zijn die vastgesteld hebben dat u verlamd bent, wie heeft aangegeven dat u een verhoogd toilet nodig heeft en waarom u dat ding zelf niet al lang hebt gekocht en laten installeren. En vergeet niet de naam van uw ziektekostenverzekering, uw polisnummer, uw burgerservice nummer en wat dies meer zij.
Recentelijk ontdekte ik in Nieuwegein een voorval wat in deze categorieën thuishoort. Daartoe uitgenodigd door gemeente en of woningbouwcorporatie krijgt een MS patiënt die met allerlei ondersteuning alleen in een aangepast huis woont een vraag. “Bent u bereid om uw woning te ruilen voor een kleinere zodat we in uw grotere huis een familie met kinderen kunnen huisvesten.” De MS patiënt hoeft daar niet lang over te denken en stemt toe. Sommige mensen in ons stadje denken gelukkig nog steeds heel sociaal.
Dus wordt er verhuist en dan blijkt dat de voorzieningen er niet zijn. Zonder die voorzieningen kan onze patiënt uiteindelijk op de gebruikelijke manier en met die normale hulp niet in die nieuwe woning verblijven. Dan vraagt de persoon in kwestie om de voorzieningen weer te installeren. Dat blijkt dan allemaal niet zo eenvoudig te zijn. Alles moet eerst helemaal overdacht, gecontroleerd, uitgewerkt en besproken worden. Onze MS patiënt wordt er horendol van en eindigt in de Geinse hof. Daar zit hij, gebroken en zwijgend.
Kennelijk is er niemand die binnen de betroffen (hulp) organisaties begrijpt dat je met halve plannen meer schade kunt aanrichten dan een redelijk draaiende , sociaal actieve persoon, kan verdragen. Het is goed dat we regels hebben. Het is beter als we die kunnen ontwijken wanneer dat echt belangrijk is. Maar ja daar zijn andere eigenschappen bij nodig dan de computer aanlevert.
