Carnaval….dat vieren ze hier ook. Met name ons buur-dorpje Bistagno staat drie dagen in het teken van carnaval. Volgens mij nog niet eens zo veel verschil met nederland, al hoewel er bij ons toch veel aandacht besteed word aan de lokale lekkernijen. Diverse soorten kaas, worst en brood zijn uitgestald op een aantrekkelijke manier, dat moet je gewoon kopen. En natuurlijk is er iedere dag een optocht, vanaf 3 uur tot 5 uur doen ze een rondje.
Aankomend weekend is er weer de jaarlijkse Polentonissimo, maar dan in ons eigen dorp, Monastero Bormida. De polenta staat centaal. Nu staat Piemonte bekend om zijn polenta. Eerlijk gezegd heb ik het één keer zelf gemaakt, maar dat was niet zo’n succes. Dat laat ik maar aan de echte piemontese bevolking over. Zoals zij dat maken, met veel geduld en uithoudingsvermogen. Ja, dat laatste is erg belangrijk, er moet namelijk heel lang geroerd worden voordat de polenta goed is, Zaterdag avond is er een muziek evenement in het klooster, op het plein. Van de proloco hebbeen ze mij gevraagd om te helpen. Dat doe ik graag, zo kom je iedere keer weer een stapje dichter bij de bewoners van het dorp. Wij zijn al redelijk ingeburgerd, maar wij blijven altijd die ‘olandesi’. Ach, zolang ze me maar niet “stranieri’ (vreemdeling of buitenlander) noemen. Zondag is de hele dag feest, met Piemontese muziek, oude beroepen worden ten toongesteld en overal is lekker eten. Om twaalf uur kun je tegen een gering bedrag aanschuiven in een zaal in het klooster. Je krijgt dan een plastic tasje met een bekertje, plastic bestek en een plastic bordje. Zodra je een plekje hebt gevonden, krijg je water en wijn, brood, en een heerlijke maaltijd, altijd staat de polenta dan centraal.
Ik zou nog wat culinaire hoogstandjes uitproberen, maar dat is helaas nog niet zo goed gelukt, vandaar dat ik nu ook nog niets kan melden daarover. Vorig jaar heb ik diverse avonden piemontees gekookt voor de gasten. Dat was altijd een groot succes. Maar omdat er best veel gasten dit jaar terug komen wil ik toch wat nieuwe dingen uitproberen. Met mijn “diepvries-chinese afhaal-kant en klare gerechten- en een Vork friettent’ als culinair verleden, heb ik het in die twee en half jaar best wel ver geschopt vind ik zelf. Ik ben de “slow-food” aan het ontdekken, heel boeiend en ik heb er nu ook wat meer tijd voor. Dus nog even wachten, of nog beter, kom van de zomer maar zelf proeven.
Riccardo heeft sinds twee maanden een vriendinnetje, een schattig meisje uit Perletto. Dat is een klein dorpje, vrij hoog gelegen en met de auto bijna een half uur rijden. Bussen rijden niet zo veel, en dus is het ma of pa lief aankijken geblazen. Ze zien elkaar niet zo erg vaak hoor, zo’n beetje om de week, maar dat compenseren ze door veel te bellen en te sms-en. Echt van deze tijd, de mobiel is het meest belangrijke wat ze op dit moment hebben. Gaat wel weer over, denk ik.
Het zwembad vordert redelijk snel. Gisteren hebben ze alle buizen, bedrading en dergelijke aangesloten. Nu moet er nog zo’n 30 kuub grind komen, en daarna kan Mario beginnen met het terras aan te leggen. Dit doen we met authentieke italiaanse Pietra stenen. Heel mooi word dat. Daar kan ik dus nog geen foto’s van laten zien.
Tot de volgende keer.
