Mijn leven is er begonnen. Verder ben ik er niet vaak geweest. Ik heb er een bitje aan laten meten. Ik heb er fysiotherapie gehad. Ik heb er één wilde Spoedeisende Hulp nacht beleefd (met echo’s en prikjes en een bed waarin ik niet mocht blijven slapen.) Wel kom ik er dagelijks langs, met de tram.Het st. Antonius ziekenhuis is, wederom, het beste ziekenhuis. Weekblad Elsevier deed voor de veertiende maal een onderzoek naar de kwaliteit van de Nederlandse ziekenhuizen. Dit jaar kregen zowel ‘de veiligheid van de patiënt’ als ‘de bedrijfsvoering’ extra aandacht. Na een nek aan nek race met het Sint Franciscus te Rotterdam, kwamen we uiteindelijk toch als eerste uit de bus. Het etiket ‘het beste ziekenhuis’ moeten we overigens wel met acht anderen delen. Toch was het reden voor loco burgemeester Lubbinge om namens het college van B&W van gemeente Nieuwegein, felicitaties en een bos bloemen te overhandigen aan de heer Rook, die voorzitter is van de Raad van Bestuur van het St. Antonius Ziekenhuis.Bij het Elsevier onderzoek brachten 4000 deskundigen in de zorg hun stem uit. Denk hierbij aan medisch specialisten, hoofdverpleegkundigen, hoofden van operatiecomplexen en afdelingen intensive care, hoger management en bestuurders. Zij keuren zowel het eigen ziekenhuis als enkele anderen. Opvallend is de grote afwezige bij deze keuring: de patiënt. Is dit niet bij uitstek de persoon die een ziekenhuis de hemel dan wel de hel in mag stemmen? Is deze ervaringsdeskundige niet van grotere waarde dan een professional? Het roept de vraag op voor wie de ziekenhuizen en deze onderzoeken in eerste instantie bedoeld zijn: voor de patiënt of voor de gezondheidszorgmedewerkers? Natuurlijk is het fijn om als nummer één op een lijst genoteerd te worden. Maar in tegenstelling tot bij hardlopers, bij wie de één nu eenmaal meetbaar sneller loopt dan de ander, moet er bij het vergelijken van de kwaliteit van diverse ziekenhuizen naar een veelheid aan complexiteiten gekeken worden. Dat wordt ongetwijfeld gedaan, maar het resultaat ervan is even simpel als de uitslag van een hardloopwedstrijd. Een lijstje met bovenaan ‘de beste’ en onderaan ‘de slechtste.’ Uiteindelijk wordt er door de leek alleen naar de resultaten gekeken, niet naar het onderzoek.In het geval van het st. Antonius Ziekenhuis is dit resultaat bijzonder gunstig. Een pluim van de juf, een bos bloemen van de burgemeester en een hernieuwd vertrouwen van de (toekomstige) patiënt. ‘Het beste ziekenhuis.’ Toch zullen er veel mensen hun hoofd hebben geschud na het lezen van de resultaten. Ontevreden patiënten. Mensen die hun stem niet hebben mogen laten horen. Tweeëntwintig jaar geleden werd ik in het st. Antonius met een keizersnee geboren. De arts sneed echter niet alleen door de buik van mijn moeder, maar ook door de mijne. Dat soort dingen gebeuren. Ook bij het Beste Ziekenhuis van Nederland. Maar goed, dat is tweeëntwintig jaar geleden. Toen bestonden deze lijstjes nog niet.