Op 9 november zijn de beschouwingen geweest van de gemeente Nieuwegein. Een slopende periode van voorbereidingen ging daaraan vooraf, omdat je graag goed beslagen ten ijs wilt komen, zeker als je fractie de naam draagt "Leefbaar Nieuwegein". De dag zelf duurde van ’s morgens vroeg tot in de late uurtjes. De sfeer was over het algemeen gemoedelijk Er was af en toe zelfs ruimte voor een vrolijke noot. Verder viel er voor de oppositie helaas weinig eer te behalen, zoals min of meer te doen gebruikelijk. Ingediende moties en amendementen, hoe goed bedoeld ook, werden niet gesteund door de collegepartijen.
Hieronder treft u nog een beschouwing aan, maar dan van een inwoner. Deze wilde ik u niet onthouden.

Opstellen doch niet meespelen of het werkelijke dualisme in de Gemeentelijke selectie.

Kijkend naar de wijze waarop raadsvergaderingen verlopen wat soms meer lijkt op voortslepen, vallen je als burger een aantal zaken op. De binnenring van de raadsopstelling (de oppositie) lijkt op de “dug-out” en de buitenring (de collegepartijen) op de daadwerkelijk opgestelde spelers in de “wedstrijd”.
In theorie zou het zo moeten zijn dat alle geselecteerde spelers (raadsleden), de hoogst mogelijke score willen halen voor hun publiek in het stadion (in dit geval het Nieuwegeinse publiek, dat op hen gestemd heeft en gezorgd heeft dat ze voor de komende seizoenen worden opgesteld).
In de praktijk lijkt het er vaak op dat er geen team staat, maar een paar losse spelersgroepen die meer bezig zijn individuele belangen te behartigen danwel de belangen van de clubs waaruit ze voortkomen en die ze in het team vertegenwoordigen (iets wat ook maar al te vaak valt te constateren op landelijk spelersniveau), dan dat de beste teamresultaten als geheel worden nagestreefd.
Indien clubbelangen een te grote rol gaan spelen, dan bestaat de kans dat het oorspronkelijke doel (het behalen van het best mogelijke "overall" resultaat) uit het oog wordt verloren. Eigen (club)belangen, de raadsfracties in deze, zouden echter ondergeschikt moeten zijn aan het groepsbelang of te wel het publieksbelang zijnde de inwoners van Nieuwegein, waarvoor het gehele team staat opgesteld. Ditzelfde geldt voor scoren. De totaalscore moet het belangrijkste zijn. Niet welke toeleverende club (raadsfractie) het meeste heeft gescoord. Misschien wel omdat het soms erg makkelijk is om te scoren als andere spelers(groepen, zijnde andere raadsfracties) de goede voorzetten geven.

In het samenspel binnen de raad lijken de verschillen tussen de binnenste ring en de buitenste ring ook wel een beetje op die tussen de twee hersenhelften. De rationele en de emotionele.

Als de ene helft (binnenste ring) wat wil omdat ze bepaalde zaken zo voelt of ziet, dan wil de andere helft (de buitenste ring) dat heel vaak niet omdat ze (be)redeneert dat het niet goed is of nog niet goed genoeg is. Je ziet als burger dan ook frequent dat een voorstel (motie of amendement) uit de binnenring door andere spelers (raadslieden) uit diezelfde binnenring wordt gesteund, terwijl de buitenring tegen is en omgekeerd. Samenspel om goede ideeën niet van elkaar af te snoepen doch gezamenlijk verder te ontwikkelen blijkt toch moeilijk te zijn in de praktijk. Met andere woorden de spelers in de “dug-out” (binnenring) zijn het vaak met elkaar eens dat er beter gespeeld kan worden doch helaas staan ze niet opgesteld en dus bepalen de opgestelde spelers (uit de buitenring) hoe er gespeeld wordt, de rest vergetend.
Hier blijft een kans liggen. Ze hebben elkaar namelijk nodig want diegene die vandaag wordt opgesteld zit mogelijk het volgende seizoen in de “dug-out”. Aanvulling van elkaars kwaliteiten levert altijd meer winst op dan uitsluiting om beperkte deelbelangen te dienen.
Dualisme is daarop het antwoord en de oplossing om dit te bereiken. Doch toepassing ervan blijkt in de praktijk moeilijker te zijn dan het lijkt. Dualisme houdt namelijk in dat een van de coaches (leidinggevenden in casu de wethouders in dit spel) uit een bepaalde spelersgroep afkomstig aangesproken moet kunnen worden op de wijze van coachen of nog erger het behaalde eindresultaat. Het is al moeilijk genoeg om zoiets vanuit de spelersgroep waaruit deze coach afkomstig is te (overwegen om te) gaan doen, laat staan dat een andere speler( of spelersgroep) het in zijn hoofd zou halen om te zeggen dit te gaan doen of nog erger daadwerkelijk gaat doen. Dan is de natuurlijke reactie toch om hier pal voor te gaan staan. Of niet soms?

Consequentie is echter dat dualisme daarmee de kans loopt een schijndualisme te worden in plaats van een feitelijk dualisme waarbij uitvoering op het veld ook door bijdragen van de spelers uit de “dug-out” aan kwaliteit kan winnen. Doch dan moeten spelers zich niet alleen spelers van één team voelen, maar dit ook naar het publiek uitstralen en bereid zijn om elke coach aan te spreken op zaken die volgens ieder van hen afzonderlijk nog beter zouden kunnen.

Een geëngageerd burger en waarnemer