Vrijdag 25 november jl. vond in Buurtplein Doorslag een bijeenkomst plaats over culturele gebruiken en uitvaartrituelen. Deze bijeenkomst werd georganiseerd door MOVactor en Vivéras, een organisatie voor bezinning. Diverse mensen met verschillende achtergronden gaven een presentatie over de uitvaartrituelen in hun land.
Enkele voorbeelden van uitvaartrituelen zijn: De hindoe overledenen in Nepal, die langs de rivier worden gecremeerd. De oudste zoon moet zich (op een klein plukje na) kaal scheren en is gedurende een lange tijd de enige belangrijke contactpersoon voor de familie.
Celia Barradas vertelde over de Mexicaanse tradities, die nog terug te leiden zijn naar de periode van de Azteken. Zoals een tafel klaarmaken voor de overledene, waarop koekjes en lekkers wordt uitgestald, samen met voorwerpen, die belangrijk waren voor de overledene. Als kind wilde ze eens een koekje pakken maar haar moeder waarschuwde dat de ziel van tante dan wel eens heel boos kon worden. Er wordt in Mexico gewaakt over de doden, dagen lang getreurd, maar ook wordt het leven van de dode gevierd.
Fathi Klai uit Tunesië gaf een presentatie van islamitische riten en voorschriften. De dode wordt binnen een dag begraven, maar daarna gaan mensen nog dagen met elkaar in gesprek en vinden er religieuze bijeenkomsten plaats. Voor mannen gelden andere voorschriften dan voor vrouwen en ook de rouwperiodes zijn verschillend. Tunesiërs begraven hun doden niet in een kist, maar leggen hun geliefde in witte doeken terug in de aarde.
Tenslotte gaf Antoinette Steenbeek, geestelijk leider een korte presentatie. Zij is betrokken bij uitvaarten met verschillende culturele gebruiken. Zo vertelde ze over de Roma, waarvan een graf altijd bezocht blijft tot in lengte der dagen. Steeds weer komen trouwe familieleden het graf schoonhouden en blijven de kaarsen altijd branden.
Over de eigen dood nadenken vond men daar niet echt interessant. “Ik denk allereerst aan alles wat ik nog moet opruimen om mijn nabestaanden niet met alles te laten zitten” werd er gezegd. Iemand anders: “bij ons in Eritrea worden mensen niet naar een hospice gebracht, dat bestaat gewoonweg niet. Niemand doet zijn familie weg.”
Medewerkers van Hospice Nieuwegein konden goed uitleggen waarom sommige mensen ervoor kiezen om in een hospice te sterven. Al met al een zeer leerzame bijeenkomst, die nieuwe vragen opriep zoals : Hoe taboe is de dood? En waarom is het samen rouwen in Nederland zo kort en niet zoals in andere culturen steeds weer terugkerend in nieuwe ceremonies na drie maanden, na een jaar etc. Er is afgesproken dat er een 2017 nogmaals een bijeenkomst wordt georganiseerd over dit onderwerp.
Celia Barradas vertelde over de Mexicaanse tradities, die nog terug te leiden zijn naar de periode van de Azteken.
Mooi om te lezen dat er nog steeds zoveel uitvaartrituelen bestaan. Ik zou er zelf ook meer over willen weten en willen ervaren waar de oorsprong van deze rituelen vandaan komt. Ik geloof dat je hier veel van kan leren en het zet je vast aan het denken over je eigen keuzes.