Als het er op aan komt

Afgelopen week waren er weer een paar zaken die de lakmoesproef van de Nieuwegeinse politiek genoemd zouden mogen worden. Het eerste ging over "spelen in de buurt." Het tweede over een tijdelijk gymnastieklokaal om de scholen te helpen, die door de brand in de Baten al jaren zitten te tobben met busvervoer en minder uren gymnastiek. Het laatste was niet zo’n ingrijpend stuk, ware het niet dat de financiële paragraaf niet deugde en je je verder af kon vragen waarom er niet veel eerder actie genomen werd. Nu gebeurt dat terwijl tegelijkertijd door middel van "spelen in de buurt" voor dezelfde scholen ook voorzieningen in de planning zitten.Sommige partijen hadden zich buitengewoon goed voorbereid op "spelen in de buurt." Het stuk kwam voor de tweede keer langs de commissie, nadat in de vorige periode er ook al breed over gesproken was en het ter verbetering en verdere uitwerking was terug gestuurd. Het kwam terug zonder die verdere uitwerking en met dezelfde fouten van de eerste keer. Het CDA, ere wie ere toekomt, had haar huiswerk tot in de perfectie gedaan en heeft een realistische visie op sporten en ook op dit stuk. De keuze is niet alleen direct bouwen in het groen, waar de wijk tegen is en wat het college wel wil als het belangrijk genoeg is.De keuze betreft het totale aanbod aan sportmogelijkheden in de stad en de vraag is gerechtvaardigd of je nu in dit parkje een dergelijke zaal moet neerzetten, terwijl een gymnastiek lokaal voldoende zou zijn. En dat terwijl de zaal volgens een van de toekomstige gebruikers eigenlijk niet groot genoeg is voor hun sport, basketbal. Dat is de kern van het dilemma. Daar omheen zwerven de mogelijkheden van burgers die tot aan de Hoge Raad gaan procederen en het feit dat bestemmingsplan en lange termijn visies allemaal het groen en het kleine parkje wilden sparen. Dat nu maakt de artikel 19 procedure die de gemeente dan moet aanspannen al een beladen onderneming. Vooral ook met de reputatie die we als gemeente langzamerhand hebben opgebouwd rondom onze juridische aanpak van zaken.Nu dat vonden verschillende raadsfracties geen probleem. Die stapten zo over een paar jaar procederen en de kosten heen. Nog vreemder was het feit dat bijna tegen beter weten in er fracties waren die hoe dan ook nu een beslissing wilden. Een raadsstuk wat niet goed is, een hal die niet groot genoeg is, een alternatief wat veel beter is, een berg juridisch gedoe wat vermeden kan worden en de commissie weet er uren over te spreken, waarbij voor sommigen de drang om te beslissen zo groot schijnt te zijn, dat de inhoud van de beslissing zo te zien er niet meer toe doet."Vreemde lieden die raadsleden" om Asterix  maar eens te parafraseren.