Gendercake en babymoon

Ja, ik kende die begrippen tot nu toe ook niet en dat had ik graag zo gelaten. Maar ja, je leest eens wat en dan loop je er min of meer per ongeluk tegenop. Het stond nota bene in Filosofie Magazine en dan vraag ik me toch af waar dat blad in hemelsnaam mee bezig is. U weet nu nog niet waar het over gaat, maar als u het wel weet, dan slaan bij u ook alle stoppen door.

Ik hoop dat het me allemaal bespaard blijft. Ik heb drie kinderen en vier kleinkinderen, maar de jongste zoon is nog kinderloos. Dus ik houd mijn hart vast.

Goed. Eerst maar die babymoon afhandelen. Dat woord heeft zich nota bene al weten op te werken tot de nieuwe uitgave van de Dikke van Dale: uit te spreken als /bebimu:n/, en het is een mannelijk zelfstandig naamwoord.

Babymoon is de vakantie van een stel waarvan de vrouw zwanger is van het eerste kind, en die gewoonlijk plaatsvindt tussen de twaalfde en de vierentwintigste week “als de ergste kwaaltjes voorbij zijn en de buik nog niet in de weg zit”.

Yo en Wes zijn volgens mij ook op babymoon geweest, maar dat was pas nadat Wes de zwangerschap publiek had gemaakt met een bal onder zijn shirt en een duim in de mond. Tijdens een wedstrijd. En het doelpunt was niet eens van hem.

In Filosofie Magazine staat “dat de buik niet meer sacraal is of verwijst naar iets onaards, maar dat de buik zelf aan ons verschijnt als iets wonderbaarlijks.”

Echtgenoot T. heeft een abonnement op dit blad. Maar zoals Wittgenstein (filosoof) al zei: “Het ergste moet nog komen”: de gendercake. Uit te spreken als /dzjendurkek/. Dat is na de 20-weken echo. De aspirant-ouders wenden hun hoofd af als gespeurd wordt naar het geslacht, waarna de echoscopiste de uitslag welwillend in een verzegelde (!) envelop stopt. Vervolgens stoomt het aanstaande ouderpaar in processie op naar de bakker, die een gendercake vervaardigt. Bij een meisje is de vulling roze, bij een jongen blauw.

Rest nog het organiseren van een ‘Gender reveal party’ waar de ouders-to-be in aanwezigheid van vrienden de cake opensnijden en zo het geslacht van de foetus prijsgeven aan de wereld.

Het schijnt echt heel ontroerend te zijn om het geslacht van je kind te vieren met vrienden en het te delen op Facebook.

Filosofie magazine gaat nog een stapje verder: “zo’n feest geeft een plek, een rituele vorm aan een onbepaalde ervaring. Pas door het te vieren wordt die zwangerschap paradoxaal genoeg pas bijzonder. De mogelijkheid van een feest maakt de buik feestelijk, in een dialectiek tussen gebeurtenis en feest.”

Ik heb wel te doen met de schrijver van dat artikel. Hij heet Florentijn en hij was mogelijk alleen maar zo in de war omdat hij binnenkort zelf ook vader wordt.