Soms verlang ik naar rust. Dag in dag uit rondlopen in een omgeving die alles vergt van je zintuigen put me uit. Onderscheid tussen ernst, vermaak en ontspanning vervagen. De bedoeling van dingen ontgaat me niet zelden door de hoeveelheid van het aanbod.De openbare ruimte wordt steeds meer een dynamische reclamezuil. Muziek is een soms spirituele uiting van kunst en cultuur, maar soms ook gewoon een heel storende opvulling van stilte. Langs de weg heb je soms een bijrijder nodig om alle aangeboden informatie te lezen en te begrijpen. Ruimte en stilte lijken de nieuwe taboes te worden in ons leven. In naam van de vooruitgang sneuvelt veel. Waar zijn de brede en traag stromende rivieren gebleven die zich een weg banen door een oneindig landschap?Inspiratiebronnen met grote waarde voor kunstenaars die niet gemist kunnen worden. Landschappen, gevels en natuurgebieden zijn al eeuwenlang onderwerp van menig schilderij en schets. De vooruitgang vraagt een hoge prijs. Het is dan ook heel doortastend en prettig dat de gemeente Nieuwegein zich bewust is van dit gegeven. Naast de gewenste en wellicht ook noodzakelijke uitbreidingen van bouwactiviteiten, probeert ze ook ruimte en rust een plek te geven. Het nieuwe park Galecopperzoom is er een voorbeeld van.Een stukje groen dat meer is dan alleen maar een grasveld met wat bomen. Zelfs voor kunst is een plaats ingeruimd. Jammer natuurlijk dat daarbij de Nieuwegeinse kunst en kunstenaars niet echt betrokken zijn, laat staan uitgenodigd een bijdrage te leveren. Compensatiegroen is eigenlijk wel een toepasselijke term voor dit soort initiatieven. Het geeft me het gevoel dat ik had toen ik voor het eerste hoorde over de mogelijkheden om een auto ‘groen’ te leasen. In ruil voor je leasecontract zet de leasemaatschappij vijfenzeventig bomen neer. ‘Groen’ leasen, je moet het maar bedenken. Je kunt natuur niet vervangen door de aanleg van nieuwe natuur. Je moet het eigenlijk niet eens willen, maar politiek is vrijwel altijd een kwestie van het compromis.Of dergelijke parken een bron van inspiratie kunnen worden voor toekomstige generaties kunstenaars kan ik natuurlijk niet voorspellen. Als je kijkt naar Central Park in New York misschien wel. Een gigantisch park middenin een wereldstad. Een park dat heel natuurlijk lijkt, maar in feite het product is van vernuftige kunst & kitsch. De watervallen zijn aangesloten op de waterleiding en kunnen met een druk op de knop worden uitgeschakeld. Toch heeft het park inmiddels haar waarde bewezen voor de kunst en cultuur in de VS. De echtheid van het groen is niet allesbepalend voor de werking die het heeft.Sfeer en uitstraling bepalen het succes van groenprojecten. Rust en ruimte zijn gevoelszaken en niet meetbaar in objectieve waarden. Een mooi park vindt eenvoudig een plekje in het cultureel erfgoed van een gemeente. Soms ook moet je als gemeente niet willen vechten tegen de bierkaai. De Nedereindse plas heeft letterlijk en figuurlijk teveel schade opgelopen om nog geloofwaardig te kunnen zijn. Een grote schoonmaakoperatie zal voor onze generatie geen verandering brengen in de beleving van de plas.In een ideale samenleving hou je rekening met de natuur. Je weet dat natuur een belangrijk deel van ons erfgoed is en een noodzakelijke voorziening om rust en ruimte te creëren in een jachtige samenleving. Gedwongen door economische en financiële afwegingen kun je kiezen voor compensatiegroen. In dat geval moet je er rekening mee houden dat niet ieder stuk compensatiegroen de geschiedenisboeken in zal gaan als een nieuwe bron van inspiratie, een oase van rust en ruimte, een onderdeel van het cultureel erfgoed dat we allemaal zo nauw aan het hart dragen. Kiezen is verliezen……soms.Afrodite