Langzaam maar zeker komen de gemeenteraadsverkiezingen er aan. Het nadert als de eerste vorst in de herfst wat veel mensen doet denken aan de Elfstedentocht. Maar ja, dat moeten we gewoon afwachten. Die Raadsverkiezingen daarentegen staan vast!

De gemeenteraad is er daarom al mee bezig. Men zoekt kandidaten die mee willen doen. Men noteert ideeën voor de verkiezingskrant. Leest door alle brochures van pressiegroepen die hun idealisme en zekerheden proberen te verkopen. Neem onze plannen op in uw partijprogramma want anders vergaat de wereld, of ten minste uw stad, zo niet uw partij.

De college partijen kijken met andere ogen naar elkaar. Zullen we het nog een keer vier jaar samen proberen? Maar wie worden dan de wethouders? En willen we dat of gaan we eens wat heel anders bedenken. De oppositiepartijen, voor zover ze niet ruziënd bezig zijn met ten onder te gaan, tellen in stilte de potentiële winst die er misschien aankomt en bedenkt nieuwe slogans of misschien wel een nieuwe partijnaam.

Er wordt ook vlijtig genoteerd wat men bedacht heeft. Waar men voor gestemd heeft en wanneer tegen en wat te doen met de verkiezingsbeloften waaraan we ons dankzij fractiediscipline en afspraken met andere partijen niet hebben gehouden. En waar we niets vanaf wisten maar met een gebrek aan kennis en een stalen glimlach toch maar voor stemden omdat onze wethouder het ook steunde. En je kan die man toch niet in zijn hemd laten staan. Maar de inwoners dan wel!?

Vermakelijk is het aantal moties en amendementen die sommige partijen lanceren alsof allerlei zaken niet werken zonder hun inbreng. Het aantal keren dat het antwoord van de wethouders zal refereren aan het simpele feit dat het probleem al tijden de volledige aandacht heeft van het college, zal waarschijnlijk stevig toenemen.

Een ander probleem is het doen van voorstellen die veel eerder al door oppositiepartijen zijn gedaan en zonder enig zinnig commentaar gewoon weggestemd werden. Die worden dan na zes maanden of een jaar weer gelanceerd met een gezicht erbij of de indieners het allemaal zelf hebben uitgevonden. Recentelijk was daar achter de Hofvijver groot gekrakeel over. Dion Graus herinnerde afgevaardigden eraan dat hun inbreng hetzelfde was als eerdere moties van de PVV die door een Kamermeerderheid eerder systematisch waren weggestemd. Dat is natuurlijk buitengewoon onhebbelijk. In de grote mensen wereld heet dat gewoon zwendel. Het bewijst dat onze volksvertegenwoordigers voor een deel veel last hebben van een stevig Calimerocomplex. Dus moet er gecompenseerd worden. Veel op de buis, veel in de krant, vaak op de voorste rij! Die in Brussel hebben die problemen niet. Die graaien gewoon!

Maar bekijk eens de gladde koppies van sommige lijsttrekkers die meedoen, of juist niet, aan de formatie van een nieuw kabinet. Het wordt dan snel duidelijk dat persoonlijk belang, partijbelang en partijprincipes, in die volgorde, belangrijker zijn dan het landsbelang. Wat dan goed uitkomt, is dat in plaats van het leuke batig saldo van voor de verkiezingen, het nu blijkt dat er allerlei zaken gewoon niet uitgevoerd zijn. Dan houd je dus voorlopig het geld op zak. Tel daarbij een aantal meevallers, dan heeft het saldo niets meer te maken met de aankondigingen van voor de verkiezingen. Maar het weerhoudt onze onderhandelaars er wel van om onverstandige uitgaven te gaan doen. Of laten we dat maar hopen.

Herman Troost
Verenigde Senioren Partij (VSP) in Nieuwegein