Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Sylvia Kramer.

Arend Bloemink: ‘Stond Sylvia me nu al achter de deur op te wachten? Of is ze gewoon razendsnel? Eén ding is zeker, mijn vinger was net van de deurbel af toen de voordeur openzwaaide. En daar staat ze dan: het Portret van déze Week. Knalrood leren jekkie. Zongekleurd. Kortgeknipt grijswit kapsel. Een en al vrolijkheid.’

‘Gaan we meteen naar boven of…?’

‘Dat moge wat bijzonder klinken voor de toevallige voorbijganger, maar dat is het allerminst. Immers, in de e-mailcorrespondentie voorafgaand aan deze ontmoeting bespraken we de fotolocatie: thuis, bij de Beatrixsluis of… En daar ik Sylvia’s antwoorden op de vijf altijd dezelfde vragen al kende, spraken we af de foto’s te maken in haar atelier. En dat atelier is nu eenmaal ‘boven’. Vandaar.’

‘Dus gaan we naar boven. Naar daar waar Sylvia schildert. Naar daar waar de muren behangen zijn met eigen werk. Léuk: een van haar allereerste tekeningen, gemaakt op de (toenmalige) kleuterschool prijkt trots tussen kunstwerken van recentere datum. En wát een kleuren! Trópisch. Caraïbisch. Dat dat kleurrijke, dat Caraïbische een vanzelfsprekendheid is wordt al snel duidelijk uit de antwoorden die Sylvia Kramer geeft op de eerder vermelde vijf, en dus altijd dezelfde, vragen. Maak snel kennis met deze creatieve vrouw met een hart voor ezels…’

Wie ben je?
Ik ben Sylvia Kramer, 55 jaar. Geboren en getogen in Maastricht, in Amsterdam gestudeerd en daarna in Nieuwegein terecht gekomen. Toevallig, want hier vond ik werk.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben communicatieadviseur bij Rijkswaterstaat. In mijn vrije tijd schilder ik, ook voor een goed doel, en ik schrijf verhalen.

Bij Rijkswaterstaat ben ik veel bezig met projecten die met het Amsterdam-Rijnkanaal en het Lekkanaal te maken hebben. Ik zorg er samen met collega’s voor dat mensen goed geïnformeerd zijn over het werk dat we doen. De Prinses Beatrixsluis is een van mijn projecten. Een prachtsluis en, veel Nieuwegeiners weten dat niet, een van de drukste binnenvaartsluizen ter wereld.

Hoe mooi is het als zo’n plek, waar ik ook graag fiets en wandel, waar altijd schepen zijn, waar ik wel eens een schilderijtje maak, ook onderdeel van je werk is? Het organiseren of meewerken aan een open dag hoort ook bij mijn werk. Op zo’n dag met veel publiek die je echt wat kunt leren en tonen, heb ik echt de leukste baan van de wereld.

Hoe leuk ook, ik maak wel tijd voor hobby’s en die geven juist rust in alle drukte. Ik schilder, alweer zo’n 20 jaar. Met acrylverf en vaak met vrolijke kleuren en met dikke lagen verf. Mijn werk is realistisch. Je ziet dus wat het voorstelt maar het is niet als een foto. Ik schilder landschappen, mensen uit verre landen, de natuur. Ik reis graag en haal daar veel inspiratie uit.

Afgelopen najaar had ik via Kunstgein mijn eerste expositie. Spannend en leuk. Mensen komen zomaar je werk bekijken en hardop beoordelen. Het viel reuze mee, sterker, ik wil het vaker gaan doen. Mijn Facebookpagina Sylviaschrijftenschildert geeft een indruk. Sinds drie jaar schilder ik ieder jaar een bijzondere serie voor Bonaire. Ik heb er een vakantiehuis, kom er jaarlijks en bouw ook daar contacten op. Bonaire heeft een ezelopvangcentrum dat 700 ezels verzorgt. Er is altijd geldgebrek. Hun winkel verkoopt ‘local art’, waaronder mijn werk. Met natuurlijk ezeltjes als onderwerp, maar ook andere dieren van Bonaire, zoals de flamingo, de leguaan en tropische vogels en vissen. De opbrengst steunt het centrum. Voor mij is het bijzonder dat mijn schilderijtjes overal op de wereld terecht komen. USA en Canada, Zuid Amerika, Australië, half Europa. Pas geleden is de 100ste verkocht! Zo veel had ik nooit verwacht.

Schrijven is mijn andere grote hobby. Via wedstrijden kwamen al snel een paar verhalen in tijdschriften en verhalenbundels. Dat gaf de burger moed. Meedoen aan wedstrijden blijft leuk en stimulerend, maar ik ben ook bezig met een eigen verhalenbundel over Bonaire. Dat gaat langzaam, ook omdat ik zelf de lat hoog leg, het moet wel goed worden. Het komt af, dat boekje, ik zeg alleen nog niet wanneer.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Rijkswaterstaat bracht me naar Nieuwegein. Zij boden me in 1991 mijn eerste vaste baan aan, in het kantoor aan de Zoomstede. In de zomer van 1992 ben ik in Nieuwegein komen wonen, ik wilde heel graag op de fiets naar mijn werk kunnen. Eerst 4 jaar op de Schakelstede, op de plek waar nu het Stadshuis staat. En nu alweer ruim 21 jaar in Fokkesteeg. Intussen ben ik me echt wel Nieuwegeiner gaan voelen.

Wat vind je van Nieuwegein?
Ik voel me hier thuis. Voor mij is zo’n niet al te grote stad precies goed. Je hebt alle voorzieningen en je bent ook snel in een rustig landschap. Dat veel inwoners oorspronkelijk ergens anders vandaan komen, vind ik prettig. Je zat in hetzelfde schuitje en hoorde er snel bij.

Vrienden dachten alleen in beton, ook al liet ik ze Vreeswijk en de Beatrixsluis zien. Vorig jaar nog heb ik met een vriendin de hele Open Atelierroute in twee dagen per fiets gedaan. Dat was dubbel leuk. De kunst zien, maar ook het fietsen door alle wijken. Die vriendin vertelde me halverwege dag 2 Nieuwegein opeens verrassend leuk en groen te vinden. Tsjaa, vanuit de auto zien mensen dat gewoon niet.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Het is al vaker genoemd: de fietsroutes. Ik fiets dagelijks naar mijn werk in Utrecht-Westraven langs het Merwedekanaal. Dat gaat prima langs het Merwedekanaal, maar als ik in een rechte lijn door een woonwijk wil, dan lukt dat nooit. Het is altijd spoorzoeken en zigzaggen. Dat kan echt veel beter.